Minder orde, meer willekeur: Contingency in radicale vorm in de vroege jaren negentig films Trois Couleurs: Rouge en Short Cuts

In begin van de jaren nul scherpte Allan Cameron de tendens aan waarin het ging om films die de gangbare chronologie nadrukkelijk oprekken. Hierin bespreekt hij de films 21 Grams en Irreversible, die beiden een achronologische vertelling hanteren. In deze zogeheten ‘modular narratives’ duidt Cameron op een beladen verhouding tussen toeval - ‘contingency’ - en orde. De atemporele vertelstructuur van de films zetten de gevallen van willekeur namelijk op de voorgrond, maar heeft ook een bijdrage in hoe de kijker de film als samenhangend geheel ervaart. Hierdoor ontstaat er dus een evenwicht tussen contingency en orde. In mijn eindwerkstuk richt ik mij op films die zich vlak voor deze tendens afspeelden: Trois Couleurs: Rouge (Krzyzstof Kieślowski, 1994) en Short Cuts (Robert Altman, 1993). Beide films zijn onderworpen aan willekeur. Echter, het verschil met Camerons casussen, wil ik betogen, is dat de films een extremere uitwerking van contingency zijn. Aan de hand van uitvoerige...Show moreIn begin van de jaren nul scherpte Allan Cameron de tendens aan waarin het ging om films die de gangbare chronologie nadrukkelijk oprekken. Hierin bespreekt hij de films 21 Grams en Irreversible, die beiden een achronologische vertelling hanteren. In deze zogeheten ‘modular narratives’ duidt Cameron op een beladen verhouding tussen toeval - ‘contingency’ - en orde. De atemporele vertelstructuur van de films zetten de gevallen van willekeur namelijk op de voorgrond, maar heeft ook een bijdrage in hoe de kijker de film als samenhangend geheel ervaart. Hierdoor ontstaat er dus een evenwicht tussen contingency en orde. In mijn eindwerkstuk richt ik mij op films die zich vlak voor deze tendens afspeelden: Trois Couleurs: Rouge (Krzyzstof Kieślowski, 1994) en Short Cuts (Robert Altman, 1993). Beide films zijn onderworpen aan willekeur. Echter, het verschil met Camerons casussen, wil ik betogen, is dat de films een extremere uitwerking van contingency zijn. Aan de hand van uitvoerige analyses leg ik deze aard van de films uit. Voor Rouge zal ik de onduidelijke manifestatie van een achtergrondpersonage naar voren dragen als een ongemarkeerde flashback. De atemporaliteit is dus ingebed en impliciet. Hierdoor dringt het idee van toeval zich op. In Short Cuts kruisen acht verhaallijnen elkaar voortdurend, maar dienen die ontmoetingen niet tot een functie. De ‘climax’ van de film is een onjuiste oorzaak- gevolgrelatie, waardoor causaliteit wordt ondermijnd. Hierdoor dient de willekeurigheid niet tot een resolutie. In Camerons films hebben de gevallen van willekeur nog een functie voor de manier waarop het verhaal als geheel ervaren wordt. In mijn casussen is dat niet op dezelfde wijze op te merken. Beide films zijn op daarom gevallen van een narratief waar willekeur wezenlijker is dan causaliteit.Show less

Leiden University Student Repository

Documents

In Collections

Minder orde, meer willekeur: Contingency in radicale vorm in de vroege jaren negentig films Trois Couleurs: Rouge en Short Cuts