Het spel van leedvermaak: geweld in Hunger Games, Squid Game en Funny Games

Deze scriptie onderzoekt de complexe wisselwerking tussen cinema en fictie gecombineerd met het concept van leedvermaak. Het kijkt hoe deze mediavormen het publiek uitnodigen om na te denken over en deel te nemen aan het spektakel van lijden. Door middel van gedetailleerde casestudies van The Hunger Games, Squid Game en Funny Games wordt onderzocht hoe de weergave van geweld en menselijk lijden zich heeft ontwikkeld in zowel fictieve als realiteitscontexten. De analyse onthult de ingewikkelde lagen van het kijken, waarbij het publiek schakelt tussen passieve kijkers en actieve deelnemers aan de consumptie van gemedieerd geweld. De scriptie betoogt dat realityseries de scheidslijnen tussen realiteit en fictie vervagen, maar vaak niet dezelfde kritische zelfreflectie oproepen als hun fictieve tegenhangers. Daarentegen gebruiken films zoals The Hunger Games en Funny Games narratieve technieken om kijkers te confronteren met hun eigen voyeuristische neigingen, waardoor een diepere...Show moreDeze scriptie onderzoekt de complexe wisselwerking tussen cinema en fictie gecombineerd met het concept van leedvermaak. Het kijkt hoe deze mediavormen het publiek uitnodigen om na te denken over en deel te nemen aan het spektakel van lijden. Door middel van gedetailleerde casestudies van The Hunger Games, Squid Game en Funny Games wordt onderzocht hoe de weergave van geweld en menselijk lijden zich heeft ontwikkeld in zowel fictieve als realiteitscontexten. De analyse onthult de ingewikkelde lagen van het kijken, waarbij het publiek schakelt tussen passieve kijkers en actieve deelnemers aan de consumptie van gemedieerd geweld. De scriptie betoogt dat realityseries de scheidslijnen tussen realiteit en fictie vervagen, maar vaak niet dezelfde kritische zelfreflectie oproepen als hun fictieve tegenhangers. Daarentegen gebruiken films zoals The Hunger Games en Funny Games narratieve technieken om kijkers te confronteren met hun eigen voyeuristische neigingen, waardoor een diepere ethische betrokkenheid wordt gestimuleerd. Door gebruik te maken van theoretische kaders uit filmstudies en psychologie, inclusief inzichten van Susan Sontag en Alison Young, benadrukt de scriptie de blijvende kracht van fictie om kritisch na te denken over geweld in de echte wereld en maatschappelijke normen. Uiteindelijk benadrukt dit onderzoek de cruciale rol van cinema in het vormgeven en uitdagen van onze percepties van lijden en moraliteit. Het roept op tot een genuanceerd begrip van hoe verschillende mediavormen onze betrokkenheid bij en reacties op menselijk lijden beïnvloeden, en spoort zowel makers als publiek aan om na te denken over de ethische implicaties van hun consumptie van geweld als vermaak.Show less

Leiden University Student Repository

Documents

In Collections

Het spel van leedvermaak: geweld in Hunger Games, Squid Game en Funny Games