The thematic stems are an important class within the Indo-European nominal morphology. This thesis seeks to analyze how the thematic class should be reconstructed for Proto-Anatolian and an early...Show moreThe thematic stems are an important class within the Indo-European nominal morphology. This thesis seeks to analyze how the thematic class should be reconstructed for Proto-Anatolian and an early stage of Indo-European, through the study of the class in the major Anatolian languages.Show less
A number of features of the morphosyntactic alignment systems of Indo-European languages suggest that an early stage of the Proto-Indo-European language (PIE) originally had an ergative case...Show moreA number of features of the morphosyntactic alignment systems of Indo-European languages suggest that an early stage of the Proto-Indo-European language (PIE) originally had an ergative case-marking system. Opponents of this hypothesis have said that this reconstruction of PIE is typologically impossible, since it does not follow the allegedly universal Silverstein hierarchy, and that PIE thus cannot have been ergative. A concept related to the theory, which may solve the problem that Silverstein’s hierarchy poses, is the hypothesis that this stage of (pre-)PIE had a ‘gap’ in its alignment system: i.e. neuter nouns could not be used as agents of transitive verbs. In my thesis, I weigh the pre-PIE ergativity hypothesis and the ‘neuter agent gap’ against typological data regarding alignment systems and their diachronic development, to see if opponents’ arguments are valid and whether an ergative system and a neuter agent gap can be reconstructed to account for the case-marking systems found in Indo-European languages. I argue that the reconstructed alignment system does not violate Silverstein’s hierarchy, and that an earlier stage of PIE had an ergative system in both common and neuter nouns. Then, I argue that it is not necessary to assume a ‘neuter agent gap’, although a semantic dispreference for neuter agents does help to explain the development of alignment in the Anatolian languages. I then discuss two different hypotheses on what shape the neuter ergative ending may have had, and I will propose for both of them a diachronic pathway along which the Indo-European alignment system may have developed.Show less
Research master thesis | Linguistics (research) (MA)
open access
In this thesis, the finite verb in Lycian is described. All verbal endings and stems are analysed and given both a synchronic description and, to the maximum possible extent, a diachronic...Show moreIn this thesis, the finite verb in Lycian is described. All verbal endings and stems are analysed and given both a synchronic description and, to the maximum possible extent, a diachronic explanation. First, all verbal endings are gathered and described both generally and individually. Subsequently, the verbal stems are categorised into types according to stem formant (last segment(s) before the ending) and ending allomorphy (e.g. lenited vs. unlenited). The last sections are devoted to a detailed individual treatment of all attested Lycian verbal stems. A schema is presented in which the established Lycian stem types are mapped to their original Proto-Indo-European types (section 4.6), e.g. Lyc. s-stems < PIE sḱé/ó-presents. Thereby, a comprehensive model is provided by which the Lycian finite verb may be understood in both its Anatolian and Indo-European context.Show less
Ondanks dat het vaststaat dat het Anatolisch binnen de Indo-Europese taalfamilie valt, zijn er belangrijke verschillen tussen het Anatolisch en de Kern-IE-talen. Een voorbeeld hiervan is een...Show moreOndanks dat het vaststaat dat het Anatolisch binnen de Indo-Europese taalfamilie valt, zijn er belangrijke verschillen tussen het Anatolisch en de Kern-IE-talen. Een voorbeeld hiervan is een verschil in het aantal geslachten. Het Anatolisch heeft twee geslachten, commune en onzijdig, terwijl de klassieke Kern-IE-talen drie geslachten laten zien, mannelijk, vrouwelijk en onzijdig. Op basis van onder andere dit verschil zijn er taalwetenschappers die denken dat het Anatolisch eerder dan de andere taalfamilies is afgescheiden van het PIE. In deze zogenaamde Indo-Hittitische hypothese hebben de Kern-IE-talen gezamenlijke innovaties ondergaan. Eén van deze innovaties is het vrouwelijk geslacht. Het PIE had volgens deze hypothese dus geen vrouwelijk geslacht. De klassieke hypothese stelt daarentegen dat het Anatolisch tegelijkertijd met de andere taalfamilies is afgescheiden. Het PIE had wel een vrouwelijk geslacht. Dit geslacht is later weggevallen in het Anatolisch. Het verschil in geslacht dient binnen deze discussie een belangrijke rol, omdat geslacht binnen de morfologie valt en omdat het bij de Indo-Hittitische hypothese om een gezamenlijke innovatie gaat. Omdat geslacht zo belangrijk is binnen deze discussie, luidde mijn hoofdvraag als volgt: Is het ontbreken van het vrouwelijke geslacht in het Anatolisch terug te voeren op een Indo-Europees stadium of is het vrouwelijk geslacht oorspronkelijk en in het Anatolisch weggevallen? Om deze vraag te beantwoorden, heb ik de Agreement Hierarchy van Corbett (1979) toegepast op de vraag of het Anatolisch ooit een vrouwelijk geslacht zou kunnen hebben gehad. Deze hiërarchie laat zien welke onderdelen van een taal het meest gevoelig en welke onderdelen het minst gevoelig zijn voor geslachtsverlies. Nomina zijn niet opgenomen, omdat markering op nomina nog geen congruentie laat zien. Congruentie is essentieel voor het bestaan van een geslachtssysteem. In deze hiërarchie is het nominale geslacht het meest gevoelig voor geslachtsverlies en het pronominale geslacht minst gevoelig. Voor dit onderzoek is daarom het pronominale geslacht het belangrijkst. Immers, de onderdelen van een taal die het minst gevoelig zijn voor geslachtsverlies, laten het langst een oorspronkelijk geslacht zien. Vervolgens heb ik de Agreement Hierarchy toegepast op de situatie in het Anatolisch, beginnend met het nominale geslacht. Ondanks dat deze vorm van geslacht minder relevant is dan het pronominale geslacht, is deze vorm in de literatuur het meest besproken. Eventuele geslachtsmarkering op het nomen is irrelevant, omdat dit geen congruentie met andere delen van de zin laat zien. Bij de aanwijzende voornaamwoorden was geen spoor van het vrouwelijke geslacht te vinden. Bij de bijvoeglijke naamwoorden is de meeste discussie gevoerd. Starke (1982) stelde namelijk de relatie voor tussen het i-motionsuffix van het Anatolisch met het vrouwelijk markerende suffix *-ih2/-ieh2 van de Kern-IE-talen. Dit i-motionsuffix verschijnt verplicht in het Luwisch, Lycisch en Lydisch bij veel bijvoeglijke en zelfstandige naamwoorden in de nominativus en accusativus, maar alleen als ze in het commune geslacht staan. Oettinger (1987) liet vervolgens zien dat zowel het i-motionsuffix als *-ih2/-ieh2 de themavocaal vervangen en Melchert (1990) toonde daarna aan dat de distributie van deze suffixen tussen thematische en athematische stammen vrijwel overeenkomt. Ondanks deze argumenten, acht ik echter het scenario van Rieken heel waarschijnlijk. In dit scenario is het i-motionsuffix niet gerelateerd aan het vrouwelijke suffix *-ih2/-ieh2 in de Kern-IE-talen, maar is de beperkte distributie van het i-motionsuffix een gevolg van analogische processen binnen de i-adjectieven. Het paradigma dat volgde uit deze processen heeft zich vervolgens uitgebreid over de andere thematische adjectieven. Dit suffix kan dus niet als relict van het vrouwelijk geslacht worden beschouwd. Wat echter essentieel is, is dat het pronominale geslacht geen enkel spoor heeft van een vrouwelijk geslacht. In de talen van de wereld is dit juist de categorie, waarin relicten van geslachten te vinden zouden moeten zijn. Bij de persoonlijke pronomina is er beargumenteerd dat de mannelijke en vrouwelijke uitgangen fonologisch zijn samengevallen. Maar Lycische data laten zien dat de mannelijke en vrouwelijke uitgangen een andere vorm moeten hebben gehad in het Proto-Anatolisch. Vandaar dat ik de Indo-Hittitische hypothese aanhang en denk dat het PIE geen vrouwelijk geslacht bezat. Ik denk dat de Kern-IE-talen gezamenlijk het vrouwelijk geslacht ontwikkeld hebben.Show less
This thesis investigates the synchronic and diachronic identity of the Anatolian stops, and their implications for Proto-Indo-European phonology and subgrouping. Ever since Sturtevant (1932), it...Show moreThis thesis investigates the synchronic and diachronic identity of the Anatolian stops, and their implications for Proto-Indo-European phonology and subgrouping. Ever since Sturtevant (1932), it has been known that etymologically Hittite cuneiform VC-CV (fortis) spellings go back to PIE *t, and V-CV (lenis) spellings to *d/dh. This has been taken to stand either for a synchronic voicing or length contrast. Through an examination of the origins and use of Hittite cuneiform, combined with phonological evidence, it is concluded that the underlying contrast must be length. A typological survey of geminate evolution and Proto-Anatolian phonology further concludes that this contrast must be original, and cannot emerge from a voicing contrast. Therefore the Nuclear-Proto-Indo-European *t~*d~*dh contrast is an innovation, and a *t:~*t~*? system must be reconstructed for Proto-Indo-European. This is evidence of a significant innovation that Proto-Anatolian did not take part in, and thus strong evidence for the Indo-Hittite Hypothesis.Show less
The Hieroglyphic Luwian script has a number of apparent homophonic symbols (homographs), primarily within the and series and “presumably to be explained in terms of original distinctions either...Show moreThe Hieroglyphic Luwian script has a number of apparent homophonic symbols (homographs), primarily within the and series and “presumably to be explained in terms of original distinctions either lost or not yet established by us”.1 The purpose of this paper will be to determine whether an underlying phonetic (or possibly phonological) quality distinct from the other signs can be identified for the sign . An accurate picture of the Hieroglyphic Luwian syllabary is key to understanding the language hidden beneath the script. In studying the nature of this sign, the scholar of Luwian will be better able to understand the phonetic and phonological system of Hieroglyphic Luwian, and to connect it to that of Proto-Anatolian and Proto-Indo-European. The paper will begin with an extended introduction detailing the historical position and linguistic features of the Luwian languages, as well as a brief discussion of the Anatolian Hieroglyphic script. Following this, data reflecting the distribution of the sign in the corpus will be presented alongside a discussion of the sign's linguistic environments. The next section will suggest possible interpretations of this data, utilising primarily comparative and etymological arguments. The paper will conclude with a suggested interpretation of the sign.Show less
Research master thesis | Linguistics (research) (MA)
open access
Syncope, or the dropping of vowels from within a word, is one of the most distinctive features of the Lycian languages within the Anatolian branch. The exact conditions for this syncope have long...Show moreSyncope, or the dropping of vowels from within a word, is one of the most distinctive features of the Lycian languages within the Anatolian branch. The exact conditions for this syncope have long evaded linguists. This study aims to clarify the rules and restrictions regarding syncope in Lycian. The first chapter will briefly describe the Lycian language, as well as Lycia, the country where it was spoken. The second chapter will define the place of Lycian within the Anatolian branch of the Indo-European language family. Before undertaking the description of a certain feature in a certain language, it is wise to first narrowly define that feature. This will be done in the third chapter. The fourth chapter will first give an overview of the previous scholarship on syncope in Lycian, after which a detailed analysis will be attempted. This analysis will shed light on the stress patterns of Lycian and show that syncope had worked in a specific period in the past of the language, but that it had since ceased to operate. The fifth and last chapter will summarise the conclusions. This study found that verbs were stressed on the root, or on the suffix, and that nouns were stressed penultimately. Both pre- and post-tonic syllables were syncopated if they were short at the time that syncope took place. In many cases syncope was reversed by paradigmatic levelling.Show less
The thesis discusses the velar graphemes in Hittite, commonly transliterated as KA, GA and QA. It is normally assumed that these graphemes can be used interchangeably. However, it is argued that...Show moreThe thesis discusses the velar graphemes in Hittite, commonly transliterated as KA, GA and QA. It is normally assumed that these graphemes can be used interchangeably. However, it is argued that this is clearly not the case. The thesis then tries to show in which environments the different graphemes are used and how the use can be motivated phonologically.Show less
