This article investigates rebel opportunity structures in non-ethnic civil wars. It argues rebel leaders act rationally and decide on war and peace on the basis of security and economic...Show moreThis article investigates rebel opportunity structures in non-ethnic civil wars. It argues rebel leaders act rationally and decide on war and peace on the basis of security and economic considerations. Rebel leaders only demobilize if the net benefits of peace are greater than the net benefits of war. Third-party interventions, such as United Nations peacekeeping operations, are only able to end civil war when it offers credible security guarantees to the rebel group and sufficiently alters the incentives rebel leaders face through the disruption of the rebel war economy. Only if an outside intervention manages to curb profits emanating from autonomous rebel financing, such as illicit resource extraction and trade or outside state support, will war no longer pay and will rebels comply with provisions offered in a negotiated peace settlement. The theory is supported by case studies of United Nations peacekeeping efforts during the Sierra Leone civil war (1991-2002) and the Second Congo War (1998-2003) in the Democratic Republic of Congo.Show less
Het gebrek aan controle over de economie in Georgië en de vrijwel volledige controle over de binnenlandse economie in Azerbeidzjan is aangedragen als verklarende factor voor het grote verschil in...Show moreHet gebrek aan controle over de economie in Georgië en de vrijwel volledige controle over de binnenlandse economie in Azerbeidzjan is aangedragen als verklarende factor voor het grote verschil in organisatorische macht van de presidenten Shevardnadze (Georgië, 1993-2003) en Aliyev (Azerbeidzjan, 1992-2003). Organisatorische macht is cruciaal voor het bijeenhouden van een politiek regime ten tijde van crisis. Als antwoord op de onderzoeksvraag in dit paper, namelijk hoe het verschil in regimetype in Georgië en Azerbeidzjan door pluralisme in de economie verklaard wordt, wordt het volgende beargumenteerd; een pluralistische economie leidt tot een heterogene elite die ten tijde van regimecrisis eenvoudiger opsplitst dan een homogene elite die kenmerkend is voor een renteniereconomie. Azerbeidzjan heeft een homogene elite waarin organisatorische macht aan de top geconcentreerd is, terwijl de heterogeniteit in de elite in Georgië leidt tot concurrentie op elite-niveau zonder dat er sprake is van democratie.Show less
