Dit onderzoek is een antwoord op de aanbevelingen van Norris in haar boek Driving Democracy. De test van haar aanbevelingen is niet eenzijdig of definitief. Bepaalde onderdelen van haar aanbeveling...Show moreDit onderzoek is een antwoord op de aanbevelingen van Norris in haar boek Driving Democracy. De test van haar aanbevelingen is niet eenzijdig of definitief. Bepaalde onderdelen van haar aanbeveling, namelijk het principe dat jonge democratieën gebaat zijn bij een bepaalde mate van proportionaliteit in hun kiesstelsel (met een specifieke voorkeur voor List PR), worden door dit onderzoek statistisch ondersteund. De voorkeur die Norris heeft voor List PR is echter niet te staven en lijkt eerder de slechtere keuze te zijn. Dit omdat de mengvormen significant betere resultaten laten zien dan FPTP. Maar het belangrijkste punt van de aanbeveling blijft dus staan; proportionaliteit is, voor jonge democratieën, significant beter dan FPTP. Wanneer er echter gekeken wordt naar verscheidende landen die hoog scoren op de fragmentatieindex, verandert dit beeld. De resultaten zijn daarbij juist omgekeerd en de samengenomen proportionele kiesstelsels presteren significant slechter bij hogere waarden van fragmentatie. Omgekeerd kan niet hetzelfde gezegd worden voor FPTP; deze positieve waarden blijken niet significant. Toch, zelfs zonder deze significantie blijft het opvallend dat er proportionele stelsels zijn die zo slecht presteren onder vooral linguïstische fragmentatie.Show less
Wanneer is een democratie nu precies geconsolideerd en hoe is het begrip democratische consolidatie het beste te operationaliseren? Zowel Diamond als Schedler heeft geprobeerd deze vraag te...Show moreWanneer is een democratie nu precies geconsolideerd en hoe is het begrip democratische consolidatie het beste te operationaliseren? Zowel Diamond als Schedler heeft geprobeerd deze vraag te beantwoorden, maar trokken verschillende conclusies. Waar Diamond stelt dat van een geconsolideerde democratie pas gesproken kan worden als er een verschuiving heeft plaatsgevonden in de politieke cultuur, meent Schedler dat de consolidatie van een democratie afhankelijk is van de mate waarin er binnen een staat democratisch gedrag wordt getoond (Diamond 1999, 65; Schedler 2001, 70). Het verschil tussen Diamond en Schedler richt zich op een accent: bij het ‘meten’ van democratische consolidatie acht Diamond vooral de factor politieke cultuur noodzakelijk, terwijl Schelder zich voornamelijk richt op de factor politiek gedrag. Hoewel de ‘visies’ van Diamond en Schedler niet geheel tegenstrijdig zijn, roept het accentverschil wel een interessante discussie op. Bestaat er inderdaad een hiërarchie, zoals Schelder expliciet stelt, tussen de factoren die het democratische consolidatieproces verklaren?Show less
Het gebrek aan controle over de economie in Georgië en de vrijwel volledige controle over de binnenlandse economie in Azerbeidzjan is aangedragen als verklarende factor voor het grote verschil in...Show moreHet gebrek aan controle over de economie in Georgië en de vrijwel volledige controle over de binnenlandse economie in Azerbeidzjan is aangedragen als verklarende factor voor het grote verschil in organisatorische macht van de presidenten Shevardnadze (Georgië, 1993-2003) en Aliyev (Azerbeidzjan, 1992-2003). Organisatorische macht is cruciaal voor het bijeenhouden van een politiek regime ten tijde van crisis. Als antwoord op de onderzoeksvraag in dit paper, namelijk hoe het verschil in regimetype in Georgië en Azerbeidzjan door pluralisme in de economie verklaard wordt, wordt het volgende beargumenteerd; een pluralistische economie leidt tot een heterogene elite die ten tijde van regimecrisis eenvoudiger opsplitst dan een homogene elite die kenmerkend is voor een renteniereconomie. Azerbeidzjan heeft een homogene elite waarin organisatorische macht aan de top geconcentreerd is, terwijl de heterogeniteit in de elite in Georgië leidt tot concurrentie op elite-niveau zonder dat er sprake is van democratie.Show less
Sinds 2002 is de Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling onafgebroken aan de macht geweest in Turkije. De AK-partij ofwel AKP, is in 2001 opgericht. De partij komt voort uit een splitsing van...Show moreSinds 2002 is de Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling onafgebroken aan de macht geweest in Turkije. De AK-partij ofwel AKP, is in 2001 opgericht. De partij komt voort uit een splitsing van de islamitische Deugdpartij (FP), die weer een opvolger is van de islamitische Welvaartspartij (RP). De FP splitste zich op in een traditionele partij, de SP, en een partij van innovatieven, die de AKP vormden onder leiding van Recep Tayyip Erdoğan, de voormalige burgemeester van Istanbul. De AKP wordt vaak gezien als een gematigde conservatieve democratische partij (Özbudun 2006, 543). De verkiezingen van het Turkse parlement in 2002 markeerde het begin van een nieuw tijdperk. Zowel de partijen die deel uitmaakte van de coalitieregering, als de grootste oppositiepartij haalden de kiesdrempel van 10% niet en verdwenen alle vier uit het parlement. Twee partijen wisten terug te keren; de seculier georiënteerde Republikeinse Volkspartij (CHP) met 19,4% van de stemmen en de religieus georiënteerde partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling, de AK-partij (AKP) met 34,3% van de stemmen (Heper 2010, 127). Doordat ze tweederde van de zetels bemachtigden in deze verkiezing werd het de eerste eenpartijregering sinds 1991. Onderzoek naar de kiezers van de AKP heeft uitgewezen dat het merendeel hiervan niet direct afkomstig waren van hun voorganger FP. Kiezers kwamen ook van de ultranationalistische partij MHP en een aantal andere rechtse partijen (Özbudun 2006, 546). AKP stemmers worden vaak omschreven als de nieuwe middenklasse.Show less
Venezuela, dat ooit werd gekenmerkt als een redelijk stabiele elite democratie, kan niet langer meer zo genoemd worden. De groeiende macht van Chávez heeft zijn effect gehad op de vrijheid en...Show moreVenezuela, dat ooit werd gekenmerkt als een redelijk stabiele elite democratie, kan niet langer meer zo genoemd worden. De groeiende macht van Chávez heeft zijn effect gehad op de vrijheid en eerlijkheid van de verkiezingen en ook op de vermindering van macht van bepaalde instituties, de elite en de media. Ook de burger is in toenemende mate ontevreden: miljoenen Venezolanen kiezen ervoor niet te gaan stemmen, mede door groeiende ontevredenheid over voedseltekorten, stijgende inflatie, publieke onveiligheid, corruptie en steeds verder gecentraliseerde overheid en educatie. De Venezolaanse democratie is in verval. Dit onderzoek probeert te verklaren hoe een land dat gezien werd als een vrij stabiele elite democratie toch in verval heeft kunnen raken, geeft aan wat de zwakke plekken waren ten tijde van deze stabiliteit en wat de oorzaken zijn van de democratische erosie die sindsdien heeft plaatsgevonden.Show less
Door de enorme uitbreiding van de EU in de afgelopen decennia is de Unie aan rust toe. Hierdoor is sinds begin twintigste eeuw besloten om de uitbreiding te beperken. Om bij te kunnen blijven...Show moreDoor de enorme uitbreiding van de EU in de afgelopen decennia is de Unie aan rust toe. Hierdoor is sinds begin twintigste eeuw besloten om de uitbreiding te beperken. Om bij te kunnen blijven dragen aan democratiebevordering heeft de EU besloten om door middel van allerlei overeenkomsten, zoals de Europese Nabuurschapbeleid en de Oostelijk Partnerschap, dit doel te realiseren. Uit onderzoek van onder andere Schneider en Schmitter blijkt dat landen veel meer invloed kunnen hebben op derde landen die geografisch in de buurt liggen van vergevorderde democratieën (2004: 83). Verder is er in bestaande literatuur ook consensus dat de invloed van de EU op kandidaat lidstaten groter is, dan op niet-kandidaat-lidstaten (Sedelmeier, 2011: 29 en Schimmelfennig & Sedelmeier 2005: 2–3). Oekraïne is een niet-kandidaat-lidstaat van de EU. Sinds de onafhankelijkheid probeert Oekraïne lid te worden van grote internationale politieke en economische organisaties, zoals de Raad van Europa en de EU (Petrov & Serdyuk, 2009: 189). De politieke elite is in tweeën verdeeld, namelijk een prowesters en pro-Russisch. Door de belangrijke positie die de oligarchen innemen in de Oekraïense samenleving en hun belangen die vooral in Rusland liggen, verloopt de toenadering tot deze internationale actoren erg moeizaam. De Oranje Revolutie leek in de eerste instantie de status quo te hebben doorbroken, maar dat is niet zo. De EU probeert bij te dragen aan democratiebevordering in Oekraïne door de Europees Nabuurschapsbeleid. In deze scriptie zal worden onderzocht in hoeverre de Europese Unie invloed heeft op democratiseringsproces van Oekraïne. Eerst zal worden ingegaan op het theoretische kader. Daarna zal worden beschreven wat de invloed van de EU is op democratiseringsproces in Oekraïne.Show less
Op 11 mei 2013 ging Pakistan stemmen. De verwachtingen rond de verkiezingen waren hooggespannen. De nieuwe PTI-partij onder leiding van oud-professioneel cricketer Imram Khan veroorzaakte een...Show moreOp 11 mei 2013 ging Pakistan stemmen. De verwachtingen rond de verkiezingen waren hooggespannen. De nieuwe PTI-partij onder leiding van oud-professioneel cricketer Imram Khan veroorzaakte een frisse wind in de wat statistische Pakistaanse politieke arena, campagnes vonden plaats met een voor Pakistan ongekend enthousiasme en het vertrouwen van de kiezers in de stembusgang was bijzonder hoog. Hoewel de stembusgang gebukt ging onder een reeks van bloedige aanslagen bedroeg de opkomst meer dan 65%, een opmerkelijke prestatie in een land waar politiek lang slechts voorbehouden was aan de ‘the chosen few’. Het succes van de verkiezingen duidt op een significante ontwikkeling in Pakistan, waar na decennia lang autoritair bewind door het leger, democratie eindelijk grote delen van de bevolking lijkt te kunnen mobiliseren.Show less
In the early 1980s most Latin American countries made a transition from authoritarian to democratic regimes. They went along with the third wave of democratization that had started in the 1970s in...Show moreIn the early 1980s most Latin American countries made a transition from authoritarian to democratic regimes. They went along with the third wave of democratization that had started in the 1970s in Southern Europe (Linz ,Stepan and Gunther 1995, 124). In 1978 only three of the twenty Latin American countries were democratic; Colombia, Venezuela and Costa Rica. By 1992, 15 of the remaining countries transitioned to semi-democratic or democratic regimes. Democracy had been experienced previously in this region, but it was a very oligarchic regime with limited competition. Besides, democracy had never lasted long and it has never involved as many countries as after during the third wave (Hagopian and Mainwaring 2005, 1-2). However, this does not mean that democratization has been entirely successful. Unlike the Southern European countries which were able to consolidate, most Latin American countries are still facing challenges of creating stable, consolidated democracies. In fact, many of these countries are not fully democratic yet or are facing democratic erosion (Millet 2009, 5; Linz, Stepan and Gunther 1995, 124). This is mostly due to the fact that governments have not been able to deal with certain problems that most Latin American countries have in common: problems like poverty, inequality, and high crime rates. This has led to dissatisfaction with democracy and to popular unrest (Hagopian and Mainwaring 2005, 1-2). Fortunately, this does not apply to all countries. Chile, Uruguay and Costa Rica for example, are considered to be consolidated democracies. Why is it that democracy has consolidated in some countries and it hasn’t in others?Show less
De meeste landen in de regio van Latijns-Amerika zijn omstreeks 1980 democratieën geworden (d’Agostino, 2005: 94-99). Theoretici als Diamond beweren dat democratie een goed iets is, doordat de...Show moreDe meeste landen in de regio van Latijns-Amerika zijn omstreeks 1980 democratieën geworden (d’Agostino, 2005: 94-99). Theoretici als Diamond beweren dat democratie een goed iets is, doordat de regering moet luisteren naar het volk om aan de macht te kunnen blijven. Zo worden de wensen van het grootste deel van de bevolking beter gerespecteerd (Diamond, 1999: 3-7). Desalniettemin kost het veel moeite om tot een goed werkende democratie te komen. Ondanks dat er vrije verkiezingen worden gehouden, blijkt er tot aan de eeuwwisseling toch veel te schorten aan de democratieën in Latijns-Amerika (Diamond, 1999: 31-34). Uit cijfers van Freedomhouse blijkt in Centraal-Amerika veelal geen verbetering of zelfs een lichte verslechtering te zijn opgetreden in het functioneren van de democratie . Diamond beweert dat vooruitgang niet goed kan worden bewerkstelligd, doordat de uitvoerende macht te sterk is in deze landen. Deze leiders zouden democratisering tegenhouden voor eigen gewin (Diamond, 1999: 32-35). Wel zijn er organisaties actief in Centraal-Amerika deze jonge democratieën te helpen bij het democratiseringsproces. Deze organisaties leveren hulp in landen die een freedomhouse score lager dan 2.5 hebben . Een ‘freedom’ waardering van 1 is het meest democratisch en een waardering van 7 is het meest dictatoriaal. Alle landen die niet hoger dan 2.5 scoren en dus niet het embleem ‘Free’ krijgen, ontvangen hulp bij de democratisering. Ondanks de geleverde hulp in de landen met lagere ‘Freedom’ waardering, blijkt in vele landen geen vooruitgang te zijn geboekt en in sommige gevallen is zelfs sprake van een achteruitgang in deze waardering . Een van de landen waar de score relatief gelijk is gebleven is Guatemala. In dit paper zal ik Guatemala onderzoeken, omdat dit het grootste land in Centraal-Amerika is en omdat Guatemala samen met Honduras en Nicaragua de laagste ‘Freedom’ waardering van de regio heeft gekregen . Er is dus nog veel ruimte voor verbetering op het gebied van democratisering in dit land. Toch lijkt het land door economische voorspoed een grotere kans te hebben een democratie te blijven.Show less
Botswana wordt gezien als de ‘miracle’ van Afrika. Het land wordt geprezen om haar stabiele democratie en economische welvaart. Binnen het Afrikaanse perspectief wordt Botswana gezien als een...Show moreBotswana wordt gezien als de ‘miracle’ van Afrika. Het land wordt geprezen om haar stabiele democratie en economische welvaart. Binnen het Afrikaanse perspectief wordt Botswana gezien als een koploper en als een grote uitzondering op het gebied van democratisch succes (du Toit, 1995: 71). Het land is andere buurlanden ver vooruit. Volgens de auteur Diamond is er een nieuwe golf van democratisering in Afrika mogelijk wanneer andere landen het voorbeeld van Botswana volgen (1999: 270). Deze auteur stelt dat het land uitblinkt op het gebied van competente politieke leiding (1999: 270). Botswana is een uitzonderlijke casus te noemen, omdat er in andere Afrikaanse landen veelal geen sprake is van democratie en politieke vrijheden. Dit is ook het geval in de buurlanden van Botswana. In vrijwel de hele regio is er een gebrek aan naleving van wetten en schending van bepaalde vrijheden en rechten van de bevolking. Daarnaast is er over het algemeen sprake van corruptie, armoede en inkomensongelijkheid in de Sub-Sahara (Freedom House, 2007). In deze landen lijkt de kans op democratie niet erg waarschijnlijk. Botswana lijkt echter een uitzondering op de regel te zijn. De vraag die rijst is hoe democratisch het land nou echt te noemen is. Om dit te onderzoeken wordt Botswana getoetst aan de hand van bestaande theorieën over democratie. In de scriptie richt ik me op het beantwoorden van de volgende vraag: Hoe kunnen we verklaren dat Botswana democratisch is gebleven ondanks ongunstige voorwaarden?Show less
