Famous as the homeland of Odysseus, Ithaca has been a preferred research area for archaeologists. However, the archaeology of Ithaca has been severely biased by its Homeric focus. As a result, Late...Show moreFamous as the homeland of Odysseus, Ithaca has been a preferred research area for archaeologists. However, the archaeology of Ithaca has been severely biased by its Homeric focus. As a result, Late Archaic and Classical Ithaca remains poorly understood. This biased research agenda combined with the lack of visible remains of monumental public architecture have created the impression that Classical Ithaca was an isolated backwater. This thesis aims to partially redress the balance. At Polis valley, northern Ithaca, relatively rich deposits of Late Archaic and Classical occupation have come to light. Six assemblages of fine ware pottery, Ithacan and imported, provide important insights on the hitherto unknown local pottery production and development, its relations to the Western Greek pottery tradition as well as the influences from the well-known pottery production centres of Athens and Corinth. The contexts of behaviour in which the pottery participated likely represent activities of communal feasting in the open and during daylight, followed by an arranged exposure of the leftovers on the surface. The social significance of the pottery is then investigated and it is argued that the local elite largely regulated pottery production and imports of foreign ceramics as strategies for maintaining the established social hierarchy. Furthermore, the depositional practices of the pottery may reveal a complex negotiation of social behaviours and concepts, such as insularity, acculturation, identity and connectivity. The final conclusion is that the local widely-connected seafaring elite deliberately cultivated a culture of austerity and traditionalism in order to maintain its power over the community, and the manipulation of fine ware pottery played a major role in the success of this strategy.Show less
In this thesis, the polychromy of classical sculpture will be put out. Polychromy literally means ‘many colours’, but it is mainly seen as the painting of architecture, sculpture and other objects....Show moreIn this thesis, the polychromy of classical sculpture will be put out. Polychromy literally means ‘many colours’, but it is mainly seen as the painting of architecture, sculpture and other objects. Nowadays, the general public considers classical sculpture as unpainted. Especially the discoveries of important archaeological finds (without any colour) and the imitations of these sculptures in the Renaissance, have created this image. Nevertheless, from that moment, also studies on polychromy of classical sculptures were arranged. Recently acquired information has resulted in the increase of the number of polychromy-studies.The Dutch National Museum of Antiquities in Leiden has never conducted a research as such. Therefore, it is unknown if this museum owns sculptures that were once painted. For this reason, research was conducted to act as the main topic of this thesis. Results of this research were also compared to general theories of polychromy on classical sculpture. Will the classical sculptures of the Dutch Museum of Antiquities fit in these theories, or will they differ from it?Show less
Na bijna een halve eeuw afgedaan te zijn als nutteloos en zonder waarde, zijn gipsafgietsels sinds de jaren ’90 internationaal een ‘hot topic’ en wordt over gipsafgietsels niet meer gedacht als...Show moreNa bijna een halve eeuw afgedaan te zijn als nutteloos en zonder waarde, zijn gipsafgietsels sinds de jaren ’90 internationaal een ‘hot topic’ en wordt over gipsafgietsels niet meer gedacht als waardeloos, maar als waardevol. Het gebruik van gipsafgietsels is in de loop van de eeuwen sterk veranderd. Van onderdeel van de Kunst- un Wunderkammer, statussymbool en souvenir naar educatief object voor tekenonderwijs en wetenschappelijk onderwijs, tot hulpmiddel om het beschavingsniveau van het ‘gewone volk’ te verbeteren. De collectie gipsafgietsels van het RMO heeft gipsafgietsels van al deze categorieën en geeft daarmee een waardevol overzicht van een historische ontwikkeling. De Trajanusafgietsels zijn representanten van het gipsafgietsel als statussymbool, de Aegineten en de gipsafgietsels van het Parthenon van gipsafgietsels als educatief hulpmiddel voor het archeologisch onderwijs, de collectie van Lodewijk Napoleon voor gipsafgietsels als educatie voor het volk en als educatief hulpmiddel bij het tekenonderwijs en het onderwijs in kunstgeschiedenis. De hele collectie afgietsels van het Rijksmuseum van Oudheden, niet alleen de collectie klassieke afgietsels, vertelt daarnaast een deel van de geschiedenis van het museum, van het ontstaan van het museum als archeologisch kabinet met de nadruk op onderwijs, via de steeds publieksgerichtere functie tot het volledig afstoten van de gipscollectie op het moment dat de onderwijskundige functie niet meer van toepassing was, omdat niet meer de studenten maar nog slechts het algemene publiek onderwezen werd. Het veranderende universitaire onderwijs bij opleidingen als Kunstgeschiedenis en Archeologie, waar steeds meer gebruikt werd gemaakt van dia’s of foto’s waardoor het niet meer nodig was een gipscollectie te bezoeken, heeft in belangrijke mate bijgedragen aan het verdwijnen van de gipsen uit musea in het algemeen, met als goed voorbeeld het verdwijnen van de afgietsels uit de vaste opstelling van het Rijksmuseum van Oudheden en het sluiten van de gipsgalerij met de studiecollectie. Een andere waarde die de gipsafgietsels hebben is hun historische waarde. De afgietsels dateren van meer dan 200 jaar tot 50 jaar geleden, waardoor de afgietsels jong antiek of antiek genoemd mogen worden. De afgietsels zijn door hun leeftijd ondertussen ook ‘echte’ museale objecten geworden, authentieke stukken in plaats van slechts simpele kopieën. Als museaal object geven ze informatie over de smaak van die tijd, over de verschillende wetenschappelijke en museale netwerken die bestonden en over de verschillende technieken die werden gebruikt bij het maken van afgietsels. Enkele stukken, namelijk de afgietsels van de zuil van Trajanus, zijn ondertussen al zo oud, dat ze kwalitatief beter zijn dan het door weer, wind en uitlaatgassen geteisterde origineel. Gipsafgietsels kunnen ook weer een nieuwe educatieve waarde krijgen. Zoals aan het einde van het laatste hoofdstuk al is vermeld, heeft het Rijksmuseum van Oudheden heeft enkele afgietsels in de vaste opstelling Grieken en Etrusken geplaatst. Het Allard Pierson Museum leidt jaarlijks vele schoolgroepen en studenten van kunstacademies rond over de gipszolder. Toch is de in het begin van de 20e eeuw ontstane aanbidding van het ‘echte’ en ‘authentieke’ is nog steeds sterk aanwezig in de westerse maatschappij. Wanneer de bezoeker echter oog in oog staat met de levensgrote afgietsels van de Apollo Belvedere of de Venus van Arles, is de tijdloze schoonheid van het origineel net zo aanwezig bij de kopie. De wonderlijke verhalen in de geschiedenis van de gipscollectie van het Rijksmuseum van Oudheden - van het transport van gipsafgietsels over land en zee, van Livorno tot Leiden, van Parijs tot Amsterdam - fascineren velen, net als de bijzondere herkomst van sommige afgietsels, zoals de stukken die een directe link met Lodewijk XIV hebben. Er is nog veel interessant onderzoek te doen naar de gipscollectie van het RMO, die haar desastreuze geschiedenis van de afgelopen decennia achter zich heeft gelaten en een mooie en lange toekomst tegemoet gaat.Show less
The colonels Rottiers and Humbert acquired a great amount of antiquities for the archeological museum in Leiden. Rottiers focused mostly on Greek antiquities, while Humberts time in Tunisia...Show moreThe colonels Rottiers and Humbert acquired a great amount of antiquities for the archeological museum in Leiden. Rottiers focused mostly on Greek antiquities, while Humberts time in Tunisia provided the museum with unique Punic material. Both colonels went on expeditions financed by the Dutch kingdom, but not everything went as Reuvens and the department had planned it. Rottiers acquired nothing special on his expedition to the Greek archipelago and spent most of his time on Rhodes on a private mission. This caused friction between the colonel and the professor. Humbert and Reuvens didn’t always get along either. Humberts first mission to Carthage was successful, but his second mission got a whole other goal than was originally intended. This new goal led to the acquisition of some impressive collections, among which was one of the greatest Egyptian collections of Europe of that time. The new collections however presented some serious problems because there was not enough space in the museum to store them. Reuvens dreamt of a perfect museum, but due to financial problems and his early dead, he never saw his dream come true.Show less
