Deze studie richt zich op Martin Heideggers vervelingsanalyse uit het eerste deel van de collegereeks Die Grundbegriffe der Metaphysik. Heidegger behandelt de verveling niet slechts als een gevoel...Show moreDeze studie richt zich op Martin Heideggers vervelingsanalyse uit het eerste deel van de collegereeks Die Grundbegriffe der Metaphysik. Heidegger behandelt de verveling niet slechts als een gevoel of een emotie maar ziet verveling als een fundamentele zijnstoestand: een grondstemming. Metafysica kan volgens Heidegger alleen plaatsvinden vanuit een toestand van gegrepenheid, en deze filosofische gegrepenheid komt tot stand wanneer we de grondstemming in onszelf wekken. Er is echter een probleem: Hoe moeten we deze grondstemming interpreteren? Is de grondstemming een diagnose van onze tijd (oftewel cultuurfilosofie) of is het de mogelijkheid tot filosofie überhaupt? Ik beargumenteer dat Heidegger zowel een tijdsdiagnose geeft en dus niet helemaal kan ontsnappen aan zijn eigen kritiek op cultuurfilosofie maar dat hij ook een fundamenteler filosofisch project heeft: het blootleggen van een verwijderd-zijn van onszelf als Dasein. Om deze interpretatie hard te maken zet ik allereerst uiteen dat Heidegger de mogelijkheid tot filosofie überhaupt ziet in gegrepenheid. Deze gegrepenheid veronderstelt dat we gestemd zijn en dat we onszelf kunnen begrijpen als Da-sein; in de stemming toont ons’ zijn zich als er-zijn. Vervolgens verken ik Heideggers fenomenologische analyse van de verveling. Heidegger onderscheid drie vormen: het verveeld-worden door iets, het zich-vervelen bij iets en de diepe verveling. In deze drie vormen komt geleidelijk steeds fundamenteler de leeggelatenheid en de opgehoudenheid terug die ons op het Dasein wijzen. Het feit dat de diepe verveling hiertoe in staat is, geeft aan dat het onze grondstemming is: het toont ons het ‘hoe en wat’ van het Dasein, en daarmee geeft het ons toegang tot het filosofisch vragen. De diepe verveling is onze grondstemming.Show less
This thesis shall examine two conceptions of justice, proposed by Rawls and Young respectively, and the society that flows from said conceptions, in order to evaluate them and conclude that they...Show moreThis thesis shall examine two conceptions of justice, proposed by Rawls and Young respectively, and the society that flows from said conceptions, in order to evaluate them and conclude that they are not able to resolve and prevent injustices. These philosophers are the focus of this thesis as they both attempt to measure and resolve injustice, with Rawls focused on equality and distributive issues whilst Young takes an approach based on resolving oppression by respecting group differences. Existing debates in political philosophy can largely be separated into two categories. Arguably the biggest debates are to be found in the category in which Young’s and Rawls’s work can also be found, revolving around the question of what the best possible society would look like. These discussions, however, assume that there is a satisfying answer to debates that fall in the other category, which includes all discussions surrounding the question of whether states are or can be good at all. By evaluating the societies proposed by Rawls and Young this thesis is situated in the first category of discussion, though avoids the assumption that a state is good or justifiable. Instead, this thesis will attempt to bridge the gap between the discussions by noting the injustices caused by these proposed systems of government, opening the door for the inclusion of anarchist philosophy in discussions about the best possible way to order a society.Show less
