Words have some power to change our reality, but it is limited. We cannot use speech to directly physically affect the world around us. One could order a rock to move, and it would not move. Even...Show moreWords have some power to change our reality, but it is limited. We cannot use speech to directly physically affect the world around us. One could order a rock to move, and it would not move. Even those things we can do through speech are limited. One could tell that same rock “I take you, rock, to be my lawfully wedded rock”, and fail to be part of the first ever rock-human marriage. There are conditions that must be met for the act to be successful. Austen states: “The uttering of the words is, indeed, usually a, or even the, leading incident in the performance of the act ... but it is far from being usually, even if it is ever, the sole thing necessary if the act is to be deemed to have been performed” (8). Neither of these limitations are the case in Arda (the name of the world that contains Middle-earth). In Arda, speech acts can effect entirely physical outcomes. To name one well-known example: Gandalf utters the word “friend” in Elvish, and the Doors of Durin open to him. These days this may seem less magical than it did a decade ago, given the advent of voice-recognition and voice assistants, but there are still not many people who would go up to a stone door that does not contain any electronics and expect it to open at the sound of the correct password. That Gandalf does expect this suggests that the world in which he lives operates differently from ours on a fundamental level.Show less
Austin verschilt in die zin van de filosofische traditie, dat hij de taal niet primair opvat als een beschrijving van de werkelijkheid, of beeld van een stand van zaken. Daarmee is een puur...Show moreAustin verschilt in die zin van de filosofische traditie, dat hij de taal niet primair opvat als een beschrijving van de werkelijkheid, of beeld van een stand van zaken. Daarmee is een puur descriptieve of beschouwelijke rol voor de wetenschappen (en alle theorievorming) principieel onmogelijk geworden. Het stellen hoe het is, zelfs als (of, paradoxaal genoeg, juist als) dit zo neutraal mogelijk gebeurt, wordt uiteindelijk beoordeeld op de praktijk. Theorie kan dus, als we de gevolgen van Austin’s analyse streng doortrekken, alleen bestaan als subcategorie van de handelingsmogelijkheden van taal. Toch is het de stelling van deze scriptie dat Austin’s visie op taal te ‘klassiek’ theoretisch blijft en daarom gevoelig is voor de kritiek van Derrida.Show less
