In een poging om de koloniale bezittingen in de Oost-Indische archipel na de Tweede Wereldoorlog te heroveren stuurde de Nederlandse regering een groot expeditieleger om de nationalistische...Show moreIn een poging om de koloniale bezittingen in de Oost-Indische archipel na de Tweede Wereldoorlog te heroveren stuurde de Nederlandse regering een groot expeditieleger om de nationalistische onafhankelijkheidsbeweging te bestrijden. In de historiografie wordt veel aandacht besteed aan politieke ontwikkelingen en de geweldsmisdrijven die tijdens deze koloniale oorlog plaats vonden, maar nauwelijks aan de logistieke problemen waarvoor de Nederlandse regering stond om deze grote troepenmacht naar de andere kant van de aarde te transporteren. Met betrekking tot het troepentransport naar en Indonesië zijn er drie verschillende perioden te onderscheiden. Tot aan maart 1946 was de regering afhankelijk van de Engels/Amerikaanse Combined Chiefs of Staff, die de operationele inzetbaarheid van de tijdens de oorlog gevorderde troepentransportschepen bepaalden. Tussen maart 1946 en de soevereiniteitsoverdracht (27 december 1949) maakte de regering weliswaar een eind aan bezitsvordering, maar legden aan de reders de verplichting op hun schepen aan de regering te verhuren. Na de soevereiniteitsoverdracht moesten de Nederlandse troepen Indonesië binnen een half jaar verlaten hebben. Om dit mogelijk te maken moesten er vele buitenlandse schepen gehuurd worden. Deze transporten werden mogelijk doordat er tenminste tweemaal sprake was van een window of opportunity: in maart 1946 waren bijna alle Nederlandse passagiersschepen ingericht voor massavervoer en in 1950-1951 kon de regering door de op gang gekomen emigratiestroom naar Australië gemakkelijk extra scheepsruimte huren. De aankoop van Amerikaanse troepentransportschepen in 1946 zorgde daarnaast voor een verlichting van de druk op de scheepvaartmaatschappijen.Show less
