Deze scriptie bespreekt een syntactisch facet van het gesproken Mandarijn. De aanleiding voor dit onderzoek was de volgende zin die ik tegenkwam tijdens het kijken van een Chinees...Show moreDeze scriptie bespreekt een syntactisch facet van het gesproken Mandarijn. De aanleiding voor dit onderzoek was de volgende zin die ik tegenkwam tijdens het kijken van een Chinees televisieprogramma: Wǒmen méi you shuǐ hē dou. ‘We hebben niks te drinken’ gevolgd door een onbekend woordje dou. Deze wordt in de ondertiteling geschreven als 都, hetzelfde karakter als die van het bijwoord dōu ‘alle’, dat ik wel in mijn eerste studiejaar geleerd heb. Deze dou verschilt echter van dōu in toon, en staat aan het einde van de zin, in plaats van de typische plaats van bijwoorden in het Mandarijn. Daarnaast heeft het karakter 都 ook de mogelijke leesuitspraak dū. Mijn waarneming wordt met de volgende onderzoeksvragen benaderd: (1) Wat betekent deze dou aan het einde van de zin? (2) Is dou aan het einde van de zin – ook buiten het schrift om – gerelateerd aan het bijwoord dōu ‘alle’, en zo ja, hoe? (3) Wat is de historische ontwikkeling van de betekenissen en uitspraken van het karakter 都? Allereerst vindt er een literatuuronderzoek plaats naar de uitspraak en betekenissen van het karakter 都 en het bijwoord ‘alle’ in woordenboeken, grammatica’s en lesboeken vanaf het einde van de negentiende eeuw tot nu. Een interessante ontdekking hieruit is dat de leesuitspraak dū na 1948 vrijwel niet meer voor ‘alle’ gedocumenteerd is. Daarna worden de syntaxis en betekenissen van het bijwoord dōu en de status van dou in kaart gebracht, en wordt er nagedacht over de semantische relaties tussen deze betekenissen. De analyses worden geïllustreerd met eigen gevonden voorbeelden uit de Mandarijnse spreektaal. Hierbij wordt een belangrijk onderscheid gemaakt tussen betekenis en interpretatie. De laatste paragraaf bespreekt vorm en betekenis van de dou uit mijn waarneming. Het lijkt te gaan om het bijwoord dōu dat naar achteren geplaatst is als nagedachte en een afwijkend prosodisch patroon heeft. Deze scriptie pleit tevens voor taalkundige analyse dat gebaseerd is op de spreektaal. Hoewel prosodie een integraal deel is van de gesproken taal, is daar nagenoeg niets van terug te vinden in de geschreven taal.Show less
