Deze scriptie gaat over het woelige desegregatiedebat in Boston begin jaren ’70 en focust zich specifiek op de kwestie rond ‘busing’, een al dan niet geforceerde transportmethode waarbij kinderen...Show moreDeze scriptie gaat over het woelige desegregatiedebat in Boston begin jaren ’70 en focust zich specifiek op de kwestie rond ‘busing’, een al dan niet geforceerde transportmethode waarbij kinderen op overwegend zwarte scholen zouden worden overgeplaatst naar overwegend blanke scholen, en andersom, met als doel herstel van de raciale balans en uiteindelijk integratie. Het conflict betrof een belangenafweging tussen ouders die zich aangetast voelden in hun keuzevrijheid tussen scholen en ouders die zich verzetten tegen de schrikbarende verschillen in het onderwijs tussen blanke en zwarte scholen. Verzet tegen ‘busing’ werd gevoed door een combinatie van racisme, etnische en sociaaleconomische segregatie, maar vooral eigenbelang, motieven die in deze scriptie centraal staan en uitvoerig worden geanalyseerd. Het verzet werd aangevoerd door Louise Day Hicks. Zij speelde een sleutelrol in bovengenoemde kwestie en voerde een zeer dominante boventoon in het debat rond geforceerde integratie dat zich daaromheen wortelde. Het onderzoek vraagt zich echter af in hoeverre Hicks daadwerkelijk kan worden beschouwd als symbool van de conservatieve tegenreactie, omdat ze op qua persoonlijke idealen en ambities afwijkt van haar politieke achterban en deze soms vanuit een politiek opportunistisch motief lijkt te vertegenwoordigen. Het onderzoek is vernieuwend, omdat het de gespleten beeldvorming rond Hicks poogt te doorgronden en het onderzoek zich toelegt op onuitgewerkte bevindingen over Hicks en daarmee afwijkt van de veelvoorkomende, eenzijdige demonisering van haar politiek optreden.Show less
