The aim of this research is to understand what the effect of archaeological reconstructions (specifically iron age farmsteads) is (or has been) on both the scientific and public relations side of...Show moreThe aim of this research is to understand what the effect of archaeological reconstructions (specifically iron age farmsteads) is (or has been) on both the scientific and public relations side of archaeology and how these reconstructions can be used in the future. The main reason for this research is the implementation of the Faro agreement in the near future, which aims to include the public deeper into the archaeological research. To achieve this, I have studied 11 reconstructions in the Netherlands and 6 more in North-Western Europe. The reconstructions are all based on archaeological data, such as house plans and findings in the vicinity of these house plans. This study shows that multiple reasons for reconstruction exist, ranging from scientific questioning (usually as a part of an archaeological experiment) to nationalistic tendencies. Most reconstructions started as an archaeological experimental project, but have evolved overtime to serve different purposes. The different purposes range from archaeological education and public outreach to the protection of in situ archaeology at archaeological sites that experience a high influx of tourism. In the Netherlands reconstructions can be found in open air museums, parks and urban area’s. The reconstructions serve different purposes in the Netherlands, being a museum exhibit, a group location or a landscape element. The location and usage of the reconstructions is determined by the goal the builders had in mind. Usually reconstructions made for museums are build specifically for the purpose of visiting the reconstruction, making it durable and accessible for larger groups. This means that the reconstructions face concessions in construction, such as the use of bolts in the construction and foundations reenforced with concrete. The different purposes impact the construction of the reconstructions. A reconstruction that works mostly as a group location or landscape element should meet different demands then an archaeological experiment with scientific aims, which tries to limit the concessions. The upcoming implantation of the Faro agreement requires changes in perspective regarding the reconstructions and usage of this reconstructions. The reconstructions allow for public outreach and should be incorporated into the way the public experience archaeological research. The reconstructions are way to show what archaeologist do, and by combining them with events or life experiments it allows the public to get acquainted with archaeology and the past. This however does require extra steps to show not just the result of the research, but also allow the public to interact with the research itself. Steps in that direction have been taken, but at this point it is not enough. Allowing the interested public to join in experiments, fieldwork opportunities and exhibitions based around the archaeological research with the reconstructions in the centre could make the reconstructions relevant in the changing field of archaeology.Show less
Het doel van dit onderzoek is om een overzicht te geven van de wisselwerking tussen drie geselecteerde elementen, die onlosmakelijk verbonden zijn met het werkgebied van conservering: 1)...Show moreHet doel van dit onderzoek is om een overzicht te geven van de wisselwerking tussen drie geselecteerde elementen, die onlosmakelijk verbonden zijn met het werkgebied van conservering: 1) restauratie, 2) (de houding tegenover) erfgoed, en 3) de Atheense Akropolis als monument. Dit wordt gedaan aan de hand van een archeometrische analyse van de restauratie van de kariatiden, die als case-study dient om te bewijzen dat deze drie elementen onlosmakelijk aan elkaar verbonden zijn. Om een introductie te geven op de Akropolis als monument, wordt in het begin van deze scriptie de geschiedenis van de Akropolis, het Erechtheion en de kariatiden besproken. Er wordt een moderne waardering aan de monumenten toegekend, die resulteert in de keuze voor een bepaalde restauratiemethode. Het feit dat de Akropolis in 1987 toegelaten is tot de World Heritage List van UNESCO, draagt daarnaast ook bij aan ontwikkelingen en creatie van mogelijkheden op het gebied van conservering en restauratie. Een van de grootste ontwikkelingen die de afgelopen decennia plaats heeft gehad rondom de Akropolis als monument, is de opening van het nieuwe Akropolis Museum in 2009; een museum dat buitengewoon grote aandacht schenkt aan conservering en restauratie van het erfgoed van de Akropolis. Eén van de bekendste voorbeelden hiervan is de restauratie van de kariatiden, die live op zaal uitgevoerd wordt voor publiek. Dit heeft tot gevolg dat het publiek geprikkeld wordt en bewuster wordt gemaakt van het belang van het vakgebied van conservering en restauratie, daarnaast draagt de grote publiciteit rondom deze restauratie bij aan het scheppen van een algemene houding tegenover erfgoed. Deze houding tegenover erfgoed is tijdsgebonden en heeft andersom ook grote invloed op de ontwikkeling en het gebruik van restauratiemethoden, zoals de recentelijk ontworpen innovatieve lasertechniek die gebruikt wordt op de kariatiden. Door de projectie van de restauratiemethode van de kariatiden op de wederzijdse verbanden tussen erfgoed, restauratie en de Akropolis, wordt duidelijk hoe bovenstaande resultaten zich tot elkaar verhouden. Ook wordt duidelijk hoe deze resultaten een invloed op elkaar uit hebben geoefend in het (recentelijke) verleden, en hoe zij dat zullen blijven doen in de toekomst.Show less
Met het vervallen van de leeftijdsgrens van 50 jaar, behoort het visserijerfgoed gerelateerd aan de afsluiting van de Zuiderzee nu ook tot het maritiem erfgoed van Nederland. In de afgelopen jaren...Show moreMet het vervallen van de leeftijdsgrens van 50 jaar, behoort het visserijerfgoed gerelateerd aan de afsluiting van de Zuiderzee nu ook tot het maritiem erfgoed van Nederland. In de afgelopen jaren is er vanuit verschillende hoeken aandacht voor dit materiaal getoond. Vanuit de archeologie is hiervan nog geen sprake. Vaak wordt bij voorbaat vastgesteld dat materiaal uit deze periode geen archeologische waarde heeft gezien de recentheid van het materiaal en de historische bronnen waarover we beschikken. In deze scriptie is verzocht om uit te zoeken of, en zo ja wat voor meerwaarde dit materiaal heeft als (archeologisch) erfgoed. Eerst is de diversiteit van het gebied belicht in een historische schets, vervolgens zijn een aantal wrakken besproken. Hieruit is gebleken dat er inderdaad archeologische waarde aan dit materiaal toegekend kan worden. Daarnaast is het van belang dat er naast alle papieren bronnen ook nog “echte” schepen behouden blijven. Een schip is een tastbare en zichtbare herinnering aan het verleden, of het nu vaart of niet. Hiermee kan het archeologisch erfgoed ook bijdragen aan het levend houden van de herinneringen aan en belangstelling voor deze periode uit de Nederlandse geschiedenis.Show less
