Het enactivisme is een benadering binnen de cognitiewetenschappen, waarvan aanhangers cognitieve processen beschouwen als lichamelijke processen die ontstaan door de wederkerige interactie tussen...Show moreHet enactivisme is een benadering binnen de cognitiewetenschappen, waarvan aanhangers cognitieve processen beschouwen als lichamelijke processen die ontstaan door de wederkerige interactie tussen het organisme en de omgeving. Enactivisten doen een poging om de cognitie- en neurowetenschappen te verreiken met ideeën uit de traditionele filosofie van de fenomenologie. In mijn onderzoek laat ik zien dat ze met deze poging in een spanningsveld terechtkomen, een spanningsveld tussen de subjectieve ervaring en objectieve meting van lichamelijke processen. Om verdieping en inzicht in het spanningsveld te bieden, onderzoek ik de verschillende epistemische waarden van beide stromingen. Zo beschouw ik dat binnen de cognitie- en neurowetenschappen het geven van causale verklaringen een belangrijke waarde is, om te kunnen interveniëren in processen. Daarnaast beschrijf ik dat binnen de fenomenologie betekenisvolle ervaring centraal staat, om terug te keren naar de dingen zelf. Ik beargumenteer dat enactivisten in staat zijn om de cognitie- en neurowetenschappen te integreren met ideeën uit de fenomenologie, op voorwaarde dat ervaring de gemeenschappelijke grond blijft waaruit onderzoek ontspringt en causale verbanden worden gezien als de stabiele eenheid van meerdere ervaringen.Show less
Dit essay is de weergave van een onderzoek naar de mogelijkheden en de grenzen van de fenomenologische reductie, waarbij de zogenoemde 'erotische reductie' in de filosofie van Jean-Luc Marion de...Show moreDit essay is de weergave van een onderzoek naar de mogelijkheden en de grenzen van de fenomenologische reductie, waarbij de zogenoemde 'erotische reductie' in de filosofie van Jean-Luc Marion de leidraad vormt. Onderzocht wordt, welke ontwikkeling het fenomenologische reductiebegrip heeft doorgemaakt in het werk van Edmund Husserl en Martin Heidegger, om vervolgens uit te komen bij Marions filosofie van de liefde.Show less
Voor Heidegger en Levinas is de sterfelijkheid een wezenlijk kenmerk van het menselijk leven. Het nadenken over de eigen dood biedt de mens volgens beide denkers belangrijke inzichten in het...Show moreVoor Heidegger en Levinas is de sterfelijkheid een wezenlijk kenmerk van het menselijk leven. Het nadenken over de eigen dood biedt de mens volgens beide denkers belangrijke inzichten in het bestaan. Bewustwording van het gegeven dat de mens gaat sterven, is volgens hen cruciaal om de waarde van het leven te beseffen. Bovendien menen beiden dat de dood doorleefd kan worden, door dit fenomeen naast biologisch, ook ontologisch en metafysisch te interpreteren. Op deze manieren begrepen, is de doodsbeleving bij zowel Heidegger als Levinas een levensvernieuwende gebeurtenis. Over de precieze betekenis van het fenomeen van de sterfelijkheid en wat de dood ons leert over het leven zijn ze het echter volledig oneens. Levinas’ ideeën over het wezen van de mens en de invulling van het goede leven verschillen sterk van die van Heidegger. Ze zijn een fundamentele kritiek op Heideggers ontologische filosofie in Sein und Zeit. Dit onderzoekt maakt aannemelijk dat deze kritiek op Heideggers denken samenkomt in Levinas’ alternatieve doodsanalyse. Het nieuwe inzicht dat deze zienswijze oplevert, is een verheldering van Levinas’ kritiek op Heidegger via de fenomenologie van de dood.Show less
