Bachelor thesis | Film- en literatuurwetenschap (BA)
closed access
‘Trans(*)cenderen: Poëzie als een performatieve trans(*) ruimte in Nederland’ ontwikkelt een trans(*) – dat wil zeggen, een overstijgende beweging met betrekking tot binaire (gender)structuren...Show more‘Trans(*)cenderen: Poëzie als een performatieve trans(*) ruimte in Nederland’ ontwikkelt een trans(*) – dat wil zeggen, een overstijgende beweging met betrekking tot binaire (gender)structuren duidende – poëtica toegespitst op de Nederlandse maatschappelijk-politieke ruimte na 2020. Het doel van deze scriptie is niet zozeer om trans(*) poëzie voortkomend uit een contemporaine Nederlandse ruimte te vangen in een afgebakend en gereguleerd kader, dat zich beperkt tot genderthematiek en slechts zou spreken tot een trans(*) publiek, maar eerder om te schetsen hoe trans(*) poëzie, als een trans(*)cenderende sensibiliteit, en de ruimtes waarin zij resoneert elkaar wederzijds (her)vormen. Aan de hand van een samenspel tussen enerzijds een hybride theoretische benadering, die queer- en affecttheorie verbindt met tekstinterne analysestrategieën, en anderzijds de door praktijkervaring geïnformeerde inspraak van trans(*) poëtische makers gebaseerd in Nederland, demonstreert deze scriptie hoe een Nederlandse trans(*) poëtica zich destabiliserend verhoudt tot het Nederlandse maatschappelijk-politieke vertoog, dat zich na 2020 uitgesprokener grondt in polariserende binaire opposities tussen een normatieve zelf en een Ander. Deze scriptie betoogt dat een Nederlandse trans(*) poëtica performatieve trans(*) ruimtes in de taal vrijmaakt, waarin zij poreuze bestaansvormen verbeeldt die binaire structuren overstijgen en via hun aanhoudende herhalingen langzamerhand doordringen in het extra-poëtische domein.Show less
Bachelor thesis | Film- en literatuurwetenschap (BA)
closed access
In deze scriptie neem ik ‘object shows’ onder de loep, een genre van YouTube-animatieseries die een cast hebben van levende voorwerpen. Ik onderzoek de eigenzinnige wijze waarop deze series...Show moreIn deze scriptie neem ik ‘object shows’ onder de loep, een genre van YouTube-animatieseries die een cast hebben van levende voorwerpen. Ik onderzoek de eigenzinnige wijze waarop deze series vertogen over en engagement met gender laagdrempelig faciliteren voor een jong publiek, bewust en onbewust. De personages in object shows, naar wie ik in deze scriptie verwijs als ‘objects’, hebben geen geslachtelijke oorsprong waartoe ze hun genders moeten verhouden, maar kennen desondanks toch een binair model van gender. Aan de hand van een driedeling van narratieve wetmatigheden (fysiek, sociaal-cultureel, genregebonden), bestudeer ik hoe in object shows en hun fan-gemeenschap, de Object Show Community (OSC), met deze paradox wordt omgegaan. Dit doe ik door diverse elementen van object shows te close-readen, waaronder de animatiestijl, personageontwikkelingen, comments van fans en zogenaamde ‘objectsona’s’. Mijn analyse onderbouw ik hoofdzakelijk door middel van de volgende concepten: Yasco Horsmans ‘protoplasmatisch lichaam’ en Thomas Lamarres ‘limited animation’ in hoofdstuk 1, Judith Butlers ‘genderperformativiteit’ en Linda Hutcheons definitie van ironie in hoofdstuk 2 en ten slotte Axel Bruns’ ‘produsage’ en de aanvulling op dit concept van Mar Guerrero-Pico et al in hoofdstuk 3. Op basis van deze analyses constateer ik dat er sprake is van twee dominante tendensen in object shows, een van ‘trial and error’ en een van ‘herhaling plus verschil’. De trial-and-error-tendens komt voort uit het gegeven dat objects in veel series regelmatig omkomen maar vervolgens geregenereerd kunnen worden, wat een radicale notie van kwetsbaarheid en vrijblijvendheid suggereert. Het blijkt ook uit het feit dat jonge makers in de OSC gestimuleerd worden om laagdrempelig creatieve werken te maken, ongeacht of deze daadwerkelijk afgemaakt worden. De tendens van ‘herhaling plus verschil’ komt voort uit de ironische spanningen tussen de weerspiegeling van gendernormen in objects en de ondermijning van deze normen, doordat objects ontologisch niet in een cisnormatief kader passen. Ook manifesteert de tendens zich in de aanzienlijke dominantie van genreconventies in het object shows-genre, die ondanks, of misschien dankzij, deze dominantie gepaard gaat met diverse genresubversies. Door deze twee tendensen gezamelijk zijn object shows in staat om op ludieke en toegankelijke wijze hun veelal minderjarig publiek te stimuleren om vrijzinniger te denken over of meer experimenteel om te gaan met gendernormen. Object shows kunnen een verkenning van gender faciliteren buiten menselijke cisnormatieve kaders, zonder in de valkuil te vallen van problematische conflaties van gendernon-conformiteit en niet-menselijkheid, een conflatie waar veel populaire fictieve media tegenaan lopen.Show less
Bachelor thesis | Film- en literatuurwetenschap (BA)
closed access
Onder zijn pseudoniem Yukio Mishima publiceerde Kimitake Hiraoka de roman Confessions of a Mask. In dit werk dat de basis vormt voor zijn oeuvre legt Mishima relaties bloot tussen identiteit,...Show moreOnder zijn pseudoniem Yukio Mishima publiceerde Kimitake Hiraoka de roman Confessions of a Mask. In dit werk dat de basis vormt voor zijn oeuvre legt Mishima relaties bloot tussen identiteit, subject en samenleving. Mishima benadrukt de problematiek van deze relaties en de crisis die gepaard gaat met hun definiëring. Met behulp van het werk van Eve Kosofsky Sedgwick en Judith Butler wordt duidelijk dat deze centrale crisis in de roman niet simpelweg een constatering is maar tevens een retorisch hulpstuk, een katalysator. Mishima manipuleert middels crisis zowel de tekst als de lezer ter bevordering van zijn ideologische agenda.Show less
Deze bachelorscriptie richt zich op dematerialisatie in het oeuvre van kunstenaar Tino Sehgal (1976) in relatie tot de museumbezoeker. Vanuit de opvatting dat het beeldende kunstwerk inherent...Show moreDeze bachelorscriptie richt zich op dematerialisatie in het oeuvre van kunstenaar Tino Sehgal (1976) in relatie tot de museumbezoeker. Vanuit de opvatting dat het beeldende kunstwerk inherent afhankelijk lijkt te zijn van de perceptie van toeschouwer en zich dus tegenover de toeschouwer als kunstwerk moet manifesteren, plaatst dit onderzoek vraagtekens bij de door de kunstenaar beoogde volledige immaterialiteit van zijn werk. Het begrip dematerialisatie wordt gerelateerd aan drie termen die een rol spelen in de manier waarop de museumbezoeker kunst percipieert en die van invloed zijn op de relatie tussen kunstwerk en museumbezoeker: representatie, interactie en performativiteit. Ten slotte wordt er een conclusie getrokken over de mate waarin en de wijze waarop het museaal tentoongestelde werk van Tino Sehgal als gedematerialiseerd beschouwd kan worden.Show less
