Uit voorgaande onderzoeken is gebleken dat (oorlogs)correspondenten disproportioneel last hebben van gezondheidsproblemen, zoals een posttraumatische stress-stoornis. Dit komt, omdat zij zich voor...Show moreUit voorgaande onderzoeken is gebleken dat (oorlogs)correspondenten disproportioneel last hebben van gezondheidsproblemen, zoals een posttraumatische stress-stoornis. Dit komt, omdat zij zich voor langere tijd blootstellen aan gebeurtenissen die gepaard gaan met doodslag en verwonding. Tegelijkertijd heerst er een ‘suffer in silence’-cultuur, waarin de journalisten zich niet tot nauwelijks uiten over hun zwaktes, niet snel hulp zoeken en blijven werken in dit vakgebied. Om erachter te komen hoe dit is ontstaan en waar de oplossing ligt, zal antwoord worden gegeven op de volgende vraag: “Hoe construeren (oorlogs)correspondenten hun rol in de omgang met potentieel traumatiserende beelden en gebeurtenissen?” Voor dit onderzoek zijn semigestructureerde diepte-interviews afgenomen bij twaalf Nederlandse (oorlogs)correspondenten die nog steeds werkzaam zijn in het veld. Uit het huidige onderzoek blijkt dat in de rolconstructie van journalisten veel discrepantie heerst wat duidt op dissonantie. Zo vindt de journalist dat er te weinig aandacht wordt besteed aan de mentale gezondheid, terwijl zij hier wel degelijk problemen in ervaren. Toch zijn er nog steeds veel sporen van de machocultuur terug te zien in de manier hoe de journalisten zich al dan niet onbewust uiten. Dit heeft mede te maken met de verschillende rollen waar zij constant aan proberen te voldoen. De desbetreffende beroepsgroep is verstrikt geraakt in een vicieuze cirkel van roloriëntatie en rolvervulling. Uit de resultaten van dit onderzoek kunnen geen generaliserende en kwantitatieve conclusies getrokken worden, vanwege de verkennende onderzoeksmethode. Het vergt meer kwalitatief vervolgonderzoek om beter inzicht te krijgen in de dilemma’s waar journalisten tegenaan lopen, zodat hier op lange termijn verandering in kan worden gebracht door middel van passende hulpverlening – preventief of achteraf - die (oorlogs)correspondenten in de toekomst beter wapent tegen mentale gezondheidsproblemen.Show less
Steeds meer mensen zijn nieuws-moe. Om het imago van de journalistiek bij te stellen, veranderen mediabedrijven van strategie en proberen ze de betrokkenheid van het publiek weer te vergroten. De...Show moreSteeds meer mensen zijn nieuws-moe. Om het imago van de journalistiek bij te stellen, veranderen mediabedrijven van strategie en proberen ze de betrokkenheid van het publiek weer te vergroten. De regionale Omroep West probeert dit door constructieve journalistiek toe te passen: een relatief nieuw journalistiek genre met de focus op meer nuance in verhalen, betrokkenheid van het publiek en het beantwoorden van de ‘wat nu?’-vraag. Uiteindelijk staat de volgende onderzoeksvraag centraal: Hoe hebben de redacteuren van Omroep West die zich bezighouden met videocontent de introductie en uitrol van constructieve journalistiek binnen de omroep ervaren? Als uitgangspunt dienen verschillende theorieën van Journalism Studies, zoals over constructieve journalistiek (Gyldensted, 2015; Haagerup, 2014; McIntyre, 2015), rolpercepties (Mellado & Van Dalen, 2014), positieve psychologie (Fredrickson, 2011; Gyldensted, 2015; Pals, 2006; Seligman, 2011) en framing (Bednarek & Caple, 2012; Entman, 1993; Gutmann, 2012). Met deze theorieën als uitgangspunt zijn vervolgens een tiental redacteuren van Omroep West bevraagd over hun ervaringen met de introductie en de uitrol van constructieve journalistiek, evenals over de implementatie ervan in hun werkzaamheden en welke visuele mogelijkheden het concept heeft. Dit gebeurde aan de hand van semigestructureerde diepte-interviews met de redacteuren. De interviews zijn vervolgens getranscribeerd en gecodeerd volgens de methode van Rubin & Rubin (2012). Uit het onderzoek blijkt dat de redacteuren positief staan tegenover de constructieve journalistiek als nieuwe werkwijze, maar dat ze kritisch zijn over de manier waarop het concept op de redactie is geïntroduceerd en uitgerold. De kritiek komt voort uit het gebrek aan een discussie over het concept voorafgaand aan de invoering, onduidelijke informatievoorziening en niet-constructieve communicatie vanuit de leiding. Anderzijds zien de redacteuren in het concept zelf de mogelijkheden voor het creëren van meer betrokkenheid met het publiek. Ook merken ze dat de werkwijze van constructieve journalistiek van invloed is binnen hun werkzaamheden. Daarbij worden de visuele mogelijkheden van het genre beperkt door het tijdsgebrek van de journalisten en tijdsrestricties die aan videoreportages vastzitten. Uiteindelijk valt de conclusie te trekken dat de constructieve journalistiek in theorie veel potentie heeft, maar dat voor het slagen daarvan goede aansturing en een open houding van de redacteuren noodzakelijk is.Show less
