In deze scriptie wordt gebruik gemaakt van eerdere taalkundig-stilistische en politicologische literatuur over populisme. Door een brug te slaan tussen deze twee onderzoeksvelden, worden inzichten...Show moreIn deze scriptie wordt gebruik gemaakt van eerdere taalkundig-stilistische en politicologische literatuur over populisme. Door een brug te slaan tussen deze twee onderzoeksvelden, worden inzichten geboden in de mate waarin Donald Trump en Hillary Clinton een populistische communicatiestijl hanteren in het derde Amerikaanse presidentsdebat in 2016.Show less
Bachelor thesis | Nederlandse taal en cultuur (BA)
closed access
In dit BA-werkstuk is een taalkundig-stilistisch onderzoek naar de intensiveerders van Matthijs van Nieuwkerk gedaan. Dit naar aanleiding van de aflevering van De Snijtafel waarin Jansen en Lieuwma...Show moreIn dit BA-werkstuk is een taalkundig-stilistisch onderzoek naar de intensiveerders van Matthijs van Nieuwkerk gedaan. Dit naar aanleiding van de aflevering van De Snijtafel waarin Jansen en Lieuwma suggereren dat Van Nieuwkerk veelvuldig gebruik maakt van intensiveerders door de hele uitzending heen, en niet enkel in het fragment met Jaspers dat beboet is. Als vergelijkingspunt is gekozen voor medepresentator Humberto Tan. Uit het onderzoek blijkt dat Van Nieuwkerk inderdaad significant meer intensiveerders gebruikt dan zijn collegapresentator. Van Nieuwkerk gebruikt zeer significant meer eenwoordige intensiveerders dan Tan. Daarentegen maken beide presentatoren relatief gezien wel even veel gebruik van dezelfde categorieën eenwoordige intensiveerders. Enkel de categorie ‘special token’ vindt bij Van Nieuwkerk significant meer navolging. Ook de meerwoordige intensiveerders zijn zeer significant frequenter aanwezig bij Van Nieuwkerk dan bij Tan. Binnen de meerwoordige intensiveerders verschillen de subcategorieën ‘adverbiale woordgroep’ en ‘ellipsen, uitroepen en imperatieven’ significant tussen beide presentatoren. Van Nieuwkerk gebruikt intensiveerders uit deze categorieën vaker dan Tan. Op de onderzoeksvraag: ‘Maakt Matthijs van Nieuwkerk veelvuldig gebruik van intensiveerders?’ kan dus een positief antwoord worden geformuleerd. Zoals betoogd in hoofdstuk 2, kan het inzetten van stijlmiddelen bijdragen aan de indruk die van iemand wordt verkregen. Het is dan ook niet onaannemelijk dat de globale indruk op macroniveau die Jansen en Lieuwma hebben van Van Nieuwkerk – namelijk dat hij zaken op ‘overdreven of overdadige wijze’ formuleert –samenhangt met zijn gebruik van intensiveerders op microniveau.Show less
In deze scriptie wordt onderzoek gedaan naar strategisch manoeuvreren in een politieke apologie. Er wordt beargumenteerd dat de uitgebreide pragma-dialectische argumentatietheorie van Frans van...Show moreIn deze scriptie wordt onderzoek gedaan naar strategisch manoeuvreren in een politieke apologie. Er wordt beargumenteerd dat de uitgebreide pragma-dialectische argumentatietheorie van Frans van Eemeren (2010) kan worden uitgebreid met het actietype de politieke apologie. De politieke apologie wordt gedefinieerd als een verdedigingsrede van een politicus, nadat een privéaangelegenheid een politiek schandaal is geworden. Vervolgens wordt een theoretische beschrijving gegeven van de mogelijkheden en beperkingen tot strategisch manoeuvreren binnen dit actietype. Deze theoretische beschrijving wordt ondersteund met 6 praktijkvoorbeelden, ofwel casestudies. De casestudies betreffen politieke apologieën van 6 Nederlandse politici: Matthijs Huizing (VVD), Onno Hoes (VVD), Jack de Vries (CDA), Diederik Samsom (PvdA), Hero Brinkman (PVV) en Rob Oudkerk (PvdA).Show less
In dit onderzoek wordt de beleefdheidstheorie (Brown & Levinson 1987) gekoppeld aan ontwijkings- en verkleiningstechnieken ten behoeve van verantwoordelijkheid (Kampf 2009) door analyses van de...Show moreIn dit onderzoek wordt de beleefdheidstheorie (Brown & Levinson 1987) gekoppeld aan ontwijkings- en verkleiningstechnieken ten behoeve van verantwoordelijkheid (Kampf 2009) door analyses van de taalhandeling ‘excuses’. In dit onderzoek worden twee zaken onderzocht. Allereerst wordt in de analyse nagegaan of er door sprekers die in het openbaar spreken op een of andere manier gebruik wordt gemaakt van beleefdheidsstrategieën of ontwijkingstechnieken. Daarnaast wordt aan de hand van dit onderzoek getracht te bepalen wat de invloed van beide technieken is op de beleefdheid van een openbaar excuus. De woorden uit drie excuustoespraken van politici, drie excuustoespraken van dienstverleners en drie excuustoespraken van sporters zijn gelabeld op plaatsen waar deze woorden een beleefdheidsstrategie of ontwijkingstechniek bevatten. Het gaat om toespraken van premier Rutte, minister Timmermans, staatssecretaris Teeven, ING directeur Jan Hommen, NS directrice Ingrid Thijssen met ProRail directeur Paul Dirix, BlackBerry directeur Stephen Bates, profvoetballer Erik Pieters, schaatser Sjinkie Knegt en profvoetballer Luis Suaréz. De toespraken bevatten allen een excuus, er moet sprake zijn van een excuus en moeten daarnaast zijn vastgelegd op video; om ook omgevingsfactoren te kunnen beoordelen. Tevens was voor de keuze van de toespraak van belang dat de excuustoespraak een korte toespraak bevat en niet louter het zeggen van het woord ‘sorry’ of ‘excuses’. Op basis van de vier manieren voor verantwoordelijkheidsontwijking van Kampf (2009) en de vier basis componenten voor een excuus (Deutschmann 2003) is een analysemodel ontwikkeld om ontwijkings- en verkleiningsmanoeuvres te detecteren en te labelen. Het analysemodel bevat vier strategieën waarbinnen technieken en wijzen zijn geformuleerd om verantwoordelijkheid te ontwijken of verkleinen: (1) de formulering van de remedie, (2) de belediging (het delict) en verantwoordelijkheid, (3) de beledigde en verantwoordelijkheid en (4) de belediger en verantwoordelijkheid. Met behulp van dat analysemodel en de ruim veertig beleefdheidsstrategieën van Brown & Levinson (1987) zijn de negen excuustoespraken geanalyseerd. Uit die analyse is gebleken dat alle negen sprekers gebruik maken van ontwijkingstechnieken waarmee zij verantwoordelijkheid proberen te ontwijken. Van de vier strategieën blijkt strategie twee de meest gebruikte ontwijkingsstrategie. Een mogelijke verklaring hiervoor is dat met het gebruik van ontwijkingen van het delict op een (in verhouding) onopvallende manier gemanoeuvreerd worden met de verantwoordelijkheid.Show less
