The images of photographic sequence, which show two or sometimes three Soviet soldiers raising the red Soviet banner on the burn-out Reichstag, Germany’s landmark building in Berlin, captured in...Show moreThe images of photographic sequence, which show two or sometimes three Soviet soldiers raising the red Soviet banner on the burn-out Reichstag, Germany’s landmark building in Berlin, captured in early May 1945 by the Red Army photographer Yevgeny Anan'evich Khaldei, have become one of the most emblematic pictures of the ending World War Two and the final defeat of the Third Reich. As Schlüsselbild (key picture), a photographic image with national, cultural and political symbolic characteristic, these photographs play as Bilderakte (image acts) play a crucial and active part in the designing and representing history for future interpretation, based remembering of the World War Two and the collapse of the Third Reich and the national reconstruction of post-1945 identity and narrative. This thesis analyzes the compositional appeal of this particular photographic sequence, consisting of several icon key pictures, which have been reproduced in schoolbooks, films, exhibitions and historiography, among other publication platforms. In an examination of documentation of this particular event and its rhetoric importance and the functioning of photography in visualizing and co-design/co-influence the discourse of future representation of the event, the national narrative and myth creation, this thesis addresses beside the compositional appeal and classification of the photographs as Schlüsselbild or Schlagbild (pictorial slogan) on the traditional function of such victory images, it explores the function of such photographs in context of war and to allocate ‘pre-images’ of visualizing epochal changeovers or beginning of new political time periods. The specificity and functionality of ‘documenting’ visually historical changeovers from the perspective of politics, shows secondly in a case study of two reproductions of the Reichstag icon in the context of the German Democratic Republic (GDR) the formative power of photography in the political argumentation process of the ‘liberation’ myth the function of image between the ‘documentary’ evidence and the ‘symbolic’ political message that is argued by the elites of the GDR. The analysis examines one of the possible interpretation of the photographs in the post-1945 political context and the construction of the mythological national narrative and collective memory. Taking the example of the official GDR’s official functionalization and interpretation of the iconic Reichstag sequence, this thesis is an attempt to demonstrate one example of the long pictorial tradition of visually capturing history in order to actively shape and co-determine the reception of the past event influence the future national identity construction and political argumentation communicated and generated by historical key images.Show less
This thesis analyses the role of measurement in in surveillance. Aiming to answer the question of Which is the role of measurement in surveillance photography? First considering how measurement has...Show moreThis thesis analyses the role of measurement in in surveillance. Aiming to answer the question of Which is the role of measurement in surveillance photography? First considering how measurement has been instrumentalised to control the population by establishing standard dimensions, that serve to categorise and to catalogue individuals, and formulating the categories of deviant and normal. In the first chapter, I draw from John Tagg's analysis of documentary photography, who defends that evidence photography is necessarily attached to a power discourse. I defend that the specificities of photography as a static media do not only allow for the measurement of individuals and spaces but, photography has historically played an important role in creating these distinctions. In the second chapter, it takes into account the role of measurement in space, more specifically regards to the notion of ´Visual Nominalism´ coined by media theorist, Lev Manovich, who elaborates on how technologies of linear perspective, such as photography, have allowed placing an individual in an exact point in space. Parallel to this, in the light of these theories , I analyse how contemporary photographers, on the subject of surveillance, adopt the visual language of measurement in photography to deal with notions of control in contemporary society, exposing, this time, in a visual way, how the language of dominance is far from inherent but has been carefully constructed. Both in relation to space and to individuals the specific qualities of photography allow for control through measurement.Show less
De maatschappij wordt gedomineerd door groeiende conflicten naar aanleiding van de vluchtelingenstroom, migratie en het botsen tussen culturen, religies en andere diversiteiten. Kunstenaars...Show moreDe maatschappij wordt gedomineerd door groeiende conflicten naar aanleiding van de vluchtelingenstroom, migratie en het botsen tussen culturen, religies en andere diversiteiten. Kunstenaars springen in op deze momenten van conflict om verschillen te duiden, te verklaren en mensen te verbinden. Deze kunst wordt ook geëngageerde kunst genoemd, doordat deze betrokkenheid balanceert op de grens van het maken van kunst en het helpen van mensen in de maatschappij. Een groot verschil met niet-geëngageerde kunst is dat deze geëngageerde kunstenaars met hun kunst niet enkel bepaalde situaties analyseren of bekritiseren, maar ook zelf de handen uit de mouwen steken om een poging doen om bijvoorbeeld politieke besluitvorming te beïnvloeden die verder gaat dan protest. Dit wringt, doordat de grens wat kunst is, die toch al heel precair was, nog vager lijkt te worden. Nadat ik op de filosofie van Hannah Arendt stuitte, merkte ik dat dit een interessant kader kan bieden om deze geëngageerde kunst te analyseren. Hannah Arendt bespreekt namelijk twee cruciale onderdelen in haar filosofie: Het politieke handelen en de rol die kunst heeft in dat politieke handelen. Ze stelt dat de kunstenaar die het werk maakt, geen directe invloed kan uitoefenen op het politieke handelen. Het werk wordt gemaakt, het object is af en zou aanleiding kunnen geven tot discussies. Maar of dit daadwerkelijk gebeurt, is buiten de macht van de kunstenaar. Als dit sec het geval is, dan zou dat betekenen dat de geëngageerde kunstenaar aan een onmogelijke taak is begonnen. Is de filosofie van Hannah Arendt nog toepasselijk? En zo ja, op welke manier is dat het geval, of zou dat kunnen zijn? Ik zal mij toespitsen op de video Episode III van Renzo Martens. Zijn werkwijze lijkt zich af te zetten tegen het engagement, maar poogt te spelen met verwachtingspatronen van de toeschouwer en deze juist te activeren. Hierdoor wordt de grens opgezocht wat ethisch acceptabel is en wordt de vraag gesteld wat de grenzen van de vrijheid van de kunstenaar behelst. Het medium video wordt sinds 1960/1970 gebruikt als kunstvorm en is daarmee relatief nieuw in vergelijking met traditionele kunstvormen. Daarnaast wordt vandaag de dag video veelal gebruikt (tv, internet) in de enorme mediastroom waarin informatie de mensen bereikt. Het werk van Martens balanceert op de grens van zijnde een documentaire of kunstwerk, ` waarmee hij de vraag stelt of zo’n afbakening nog relevant is. Wat ligt er nog binnen de macht van de geëngageerd kunstenaar en kan een kunstenaar zoals Renzo Martens invloed hebben of verandering teweegbrengen in een maatschappij die overspoeld is geraakt met media beelden?Show less
