Het onderzoeksobject van deze scriptie betreft een specifiek onderdeel van het oeuvre van de fotograaf Michel Szulc-Krzyzanowski (1949), genaamd de Sequenties, gemaakt in de periode 1970-1985 (zijn...Show moreHet onderzoeksobject van deze scriptie betreft een specifiek onderdeel van het oeuvre van de fotograaf Michel Szulc-Krzyzanowski (1949), genaamd de Sequenties, gemaakt in de periode 1970-1985 (zijn ‘vintage’ serie). De onderzoeksvraag richt zich op hoe een toeschouwer zich tot verschillende Sequenties van deze kunstenaar verhoudt. Een aantal van deze werken wordt geanalyseerd door toetsing aan historische feiten rondom de geschiedenis van de menselijke waarneming en door toepassing van theorieën uit de filosofie (o.a. Vilém Flusser, Philippe Dubois), de neurowetenschappen (Rick Grush), de kunstkritiek (o.a. Rosalind Krauss, Janneke Wesseling, Maarten Vanvolsem) en de fotografie- en filmkritiek (o.a. Laura Mulvey, Vivian Sobchack). De analyse focust zich op de verhoudingen tussen wereld, object, subject (fotograaf en toeschouwer), fotografische afbeelding en de fotocamera.Show less
Twintig jaar na het uitkomen van Oliver Stones Wall Street is de wereldeconomie opnieuw onderworpen aan een financiële crisis. In dit essay wordt de vraag of en zo ja, hoe satire in het tijdperk...Show moreTwintig jaar na het uitkomen van Oliver Stones Wall Street is de wereldeconomie opnieuw onderworpen aan een financiële crisis. In dit essay wordt de vraag of en zo ja, hoe satire in het tijdperk van laatkapitalisme kan resulteren in een kritiek op de neoliberale ideologie onderzocht aan de hand van een analyse van een drietal fictiefilms die allen een andere vorm van satire hanteren: The Wolf of Wall Street, Cosmopolis en Blue Jasmine. In elk van deze films is een belangrijke rol weggelegd voor een charismatische mannelijke protagonist. Uit het onderzoek blijkt dat een belangrijk deel van de sturing van het morele oordeel plaatsvindt door focalisatie van deze protagonist. Film kan echter ook nog op een ander niveau appelleren aan het publiek en daarom is in de analyse behalve visuele waarneming ook het oproepen van een belichaamde filmervaring betrokken, waarbij een aanspraak wordt gedaan op meerdere zintuigen. Aangetoond wordt dat de wijze waarop de betreffende film een kritiek middels satire poneert samenhangt met de vorm van laatkapitalisme die is gerepresenteerd. Tenslotte leidt dit tot een uitspraak over de mate waarin de drie besproken films erin slagen een eenduidige kritiek te leveren op de neoliberale ideologie.Show less
