Deze bachelorthesis onderzoekt het buitenlandbeleid van Brazilië tijdens de twee presidentstermijnen van Lula da Silva (2003-2010) en welke rol de regio hierin speelde. Hiervoor wordt gekeken naar...Show moreDeze bachelorthesis onderzoekt het buitenlandbeleid van Brazilië tijdens de twee presidentstermijnen van Lula da Silva (2003-2010) en welke rol de regio hierin speelde. Hiervoor wordt gekeken naar twee integratieprocessen in de Zuid-Amerikaanse regio: Mercosul en UNASULShow less
De politiek van Turkse AKP regering, die sinds 2002 aan de macht is, wordt vaak bestempeld als neo-Ottomanisme. Hierbij wordt het Osmaanse verleden omarmt en op gebied van buitenlandbeleid wordt...Show moreDe politiek van Turkse AKP regering, die sinds 2002 aan de macht is, wordt vaak bestempeld als neo-Ottomanisme. Hierbij wordt het Osmaanse verleden omarmt en op gebied van buitenlandbeleid wordt betrokkenheid bij voormalige Osmaanse gebieden aangespoord om de politieke en economische invloed van Turkije in de regio te vergroten. Een manier om dit te doen is door middel van soft power en culturele diplomatie. De Yunus Emre Instituten zijn een goed voorbeeld van culturele diplomatie in de praktijk. De instituten zijn sinds 2009 actief en hebben als doel het verspreiden van de Turkse taal, cultuur en kunst. Daarnaast benadrukken de instituten met hun activiteiten de strategische ligging en het historische erfgoed van Turkije. De Yunus Emre Instituten leveren een grote bijdrage aan het verspreiden van het Turkse immateriële erfgoed.Show less
In dit onderzoek is gekeken hoe de regering binnenlandse steun tracht te verwerven voor haar gewenste buitenlandbeleid. Vanuit de theorie van Putnam over buitenlandpolitiek, de two-level games...Show moreIn dit onderzoek is gekeken hoe de regering binnenlandse steun tracht te verwerven voor haar gewenste buitenlandbeleid. Vanuit de theorie van Putnam over buitenlandpolitiek, de two-level games genoemd, bekleedt een regering de rol van onderhandelaar in zowel de internationale als nationale arena. Steun of verzet in één arena kan door de regering worden gebruikt bij de onderhandelingen in de andere. In de nationale arena dient de regering bijvoorbeeld een akkoord te verkrijgen op haar beleidswensen, die zij vanuit de internationale arena meeneemt. Die beleidswensen voor haar buitenlandpolitiek kennen een breed gamma. In dit onderzoek is een specifieke casus ter hand genomen: de Nederlandse deelname aan de ISAF-missie in Uruzgan, een provincie in Zuid-Afghanistan. Aan de hand van een open bronnenonderzoek en interviews met toentertijd betrokken personen is inzicht verkregen, in hoe de regering werkt aan het verkrijgen van binnenlandse steun voor haar buitenlandbeleid. De resultaten tonen aan dat de regering voor haar gewenste deelname aan de ISAF-missie in Uruzgan, bepaald geen passieve houding heeft aangenomen. Het zoeken van steun voor gewenst buitenlandbeleid, i.c. de missie, begon bij de betrokken bewindslieden. In eerste instantie tastten zij binnen het kabinet af of er onoverkomelijke bezwaren bestonden tegen dat beleid. Vervolgens spraken zij met de fractievoorzitters en buitenland- en defensiewoordvoerders van de coalitiefracties. Hierna werd de kring uitgebreid naar woordvoerders van de oppositie, van wie men inschatte dat zij de missie zouden steunen. Als bleek dat zij de missie inderdaad waarschijnlijk zouden steunen, ontstond er tussen hen en de bewindslieden een intensieve interactie. Deze woordvoerders werden qua informatievoorziening behandeld, als maakten zij deel uit van de coalitie. Uit die intensieve interactie vloeiden bepaalde vragen en/of wensen voort. Door hierop in te gaan konden de bewindslieden de respectievelijke oppositiepartijen tegemoetkomen en zich van hun steun verzekeren. De ministers werden op verschillende momenten in het traject ondersteund door de woordvoerders van de coalitiefracties en ambtenaren. Zij probeerden niet direct te overtuigen, maar gaven hun visie op de missie en deelden informatie dan wel voorzagen hun gesprekspartners van antwoorden op vragen en inventariseerden hun zorgen. Een extra gelegenheid voor de coalitiewoordvoerders vormde het overleg tussen regering en parlement. Tijdens een Algemeen Overleg of plenair debat kon de woordvoerder “kritische vragen” stellen, waarvan hij wist dat de minister ze relatief gemakkelijk kon beantwoorden. Dat gold ook voor gemakkelijk tegemoet te komen garanties en moties. Nadat de missie eenmaal was aangevangen, vormden de werkbezoeken een waardevol instrument in de verwerving van steun. De meeste Kamerleden lieten hun mening er niet van afhangen, maar het verschafte hun een reëel beeld van de missie. Naast de inzet van ministers, coalitiewoordvoerders en ambtenaren is er een vierde groep ingezet, de zogenaamde steunzenders. Binnen deze groep kunnen de opinieleiders, buitenlandse ambassadeurs en internationale politici worden genoemd. De opinieleiders, die zelf voorstander van de missie waren, werden uitermate goed op de hoogte gehouden door ministers en ambtenaren, waardoor zij in hun mediaoptredens en in hun contacten met politici de juiste informatie konden geven en daarmee de (verlengde) missiewens konden steunen. Een aantal buitenlandse ambassadeurs, met name de Amerikaanse ambassadeur, heeft actief bijgedragen aan het verwerven van steun voor de missie. Zeker bij de poging tot een tweede verlenging is veelvuldig met de Amerikaanse ambassadeur gesproken over hoe PvdA-partijleider Bos en zijn fractie konden worden beïnvloed. Daarbij werd het laten toepassen van beïnvloeding door Amerikaanse en Australische ministers niet uit de weg gegaan. Opvallende internationale bijdragen tot het verwerven van steun voor de missie was het bezoek van SG VN Kofi Annan aan Den Haag op 30 januari 2006 en het verzoek van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Clinton om in Nederland een Afghanistanconferentie te organiseren op 31 maart 2009. De laatste vorm van het verwerven van steun verliep via de media. Het Defensiecommunicatieplan bood daartoe een breed scala aan mogelijkheden. Het richtte zich via de media op het brede publiek en het parlement. Naast de reguliere mediaoptredens van ministers introduceerde het plan ook verschillende noviteiten voor dit beleidsterrein. Hierbij zijn met name het embedded journalism, tv-uitzendingen en reportages vanuit Uruzgan en mediaoptredens door teruggekeerde militairen vermeldenswaardig. De communicatiestrategie was erop gericht de media het echte verhaal te laten vertellen, in de hoop dat dit tot begrip en daarmee tot steun zou leiden. De media zijn echter nagenoeg constant negatief over de missie blijven berichten en wilden vooral aantonen dat het een vechtmissie was. Mogelijk dat dit mede werd veroorzaakt door de wijze waarop Defensie en Buitenlandse Zaken (BZ) het minder gewenste nieuws uit de media trachtten te houden. In de laatste fase ging alle media-aandacht uit naar het conflict binnen het kabinet, wat niet bijdroeg aan steun voor de missie. De negatieve berichtgeving over de missie en de ontbrekende steun voor de missie moet los worden gezien van de steun die onder de Nederlandse bevolking bestond voor haar militairen. Misschien kan wel worden geconcludeerd dat het Defensiecommunicatieplan uitermate goed is geslaagd in haar opzet, dat wil zeggen: het in de schijnwerper zetten van de krijgsmacht en het verhogen van de waardering voor de militairen. Daarmee zou ook kunnen worden geconcludeerd dat deze communicatiestrategie te eng in opzet was; teveel gericht op de rol van Defensie. Dat is overigens niet vreemd, als wordt gerealiseerd dat het om een Defensieplan ging dat niet was afgestemd met BZ. Dit sluit aan bij een opvallende constatering: het ontbreken van een specifiek communicatieplan bij BZ. De missie naar Uruzgan was destijds een hoofdonderdeel van het buitenlandbeleid geworden, maar in het contact met de media speelde niet BZ maar Defensie de hoofdrol. Dit zou kunnen worden teruggevoerd op cultuurverschillen tussen beide departementen; Defensie liep voorop en het conservatieve BZ volgde. Hierdoor werd in Den Haag een echte 3D- of geïntegreerde benadering van de missie echter wel bemoeilijkt. Het gevolg hiervan was, dat de drie betrokken ministers en hun departementen op dit onderwerp een minder sterke drie-eenheid vormden dan mogelijk zou zijn geweest. Deze suboptimale situatie moet effect hebben gehad op de eenheid binnen de coalitie en berichtgeving daarover in de media (wat vervolgens weer als katalysator werkte op de verschillende partijen). Er zal echter ook sprake zijn geweest van de inverse beweging: de verschillende meningen binnen de coalitie over de missie waren van invloed op de Haagse samenwerking op dit dossier.Show less
Het onderzoek verkende de case study en critical case de American Israeli Public Affairs Committee (AIPAC), een van de meest invloedrijke organisaties van de pro-Israël lobby. Uit de literatuur...Show moreHet onderzoek verkende de case study en critical case de American Israeli Public Affairs Committee (AIPAC), een van de meest invloedrijke organisaties van de pro-Israël lobby. Uit de literatuur bleek dat de organisatie in termen van hard power een grote invloed heeft op het buitenlandbeleid van de VS ten aanzien van het Midden-Oosten en Israel. In dergelijke onderzoeken werd de actor voornamelijk benaderd met de theorie van het realisme en het liberalisme. In dit onderzoek is gebruik gemaakt van de theorie van het sociaalconstructivisme. AIPAC werd beschouwd als een actor binnen de pro-Israel transnational advocacy network (TAN). Het gebruik van soft power door de actor op het belangrijkste jaarlijkse congres (AIPAC’s Annual Policy Conference) in de periode 2012 en 2013 werd onderzocht aan de hand van een discourse analysis van de belangrijkste toespraken van AIPAC prominenten. De data-analyse lijkt het gebruik van soft power door hoge AIPAC medewerkers op de congressen aan te tonen. Er kan voorzichtig geconcludeerd worden dat AIPAC naast hard power ook gebruik maakt van soft power om haar doelen te volbrengen. Als AIPAC gebruik maakt van soft power, dan is het zeer waarschijnlijk dat andere politieke actoren, welke beschikken over minder hard power dan AIPAC, gebruik zullen maken van soft power.Show less