Het stoïcisme is gericht op deugdzaam leven en verkiest ratio boven het gevoel. Volgens stoïcijnen zijn mentale kalmte en zelfbeheersing de sleutel tot geluk. Met dit onderzoek wilden we de...Show moreHet stoïcisme is gericht op deugdzaam leven en verkiest ratio boven het gevoel. Volgens stoïcijnen zijn mentale kalmte en zelfbeheersing de sleutel tot geluk. Met dit onderzoek wilden we de hoofdvraag: “Wat is de relatie tussen stoïcisme en geluk?” toetsen. Daarnaast werd de deelvraag: “Hoe beïnvloedt het gemiddeld aantal uren slaap per nacht de relatie tussen stoïcisme en geluk?” onderzocht. 201 participanten hebben onze zelfgemaakte vragenlijst: de stoïcisme index schaal (SIS) ingevuld. Daarnaast hebben deze participanten de vragen van de GAD-7 beantwoord en op een schaal van 1 tot en met 10 aangegeven hoe gelukkig zij zich over het algemeen voelen. Wij hebben deze gegevens geanalyseerd aan de hand van regressie analyses. Er is een significant positief effect gevonden tussen stoïcisme en geluk. Er is echter geen significant effect voor de moderator slaap gevonden. Wel is er een direct effect van slaap op geluk en angst. Implicaties voor de praktijk kunnen zijn dat kinderen op de basisschool wordt geleerd om te gaan met hun (negatieve) emoties. Daarnaast kunnen de principes uit de stoïcijnse leer worden ingezet tijdens de therapie van bijvoorbeeld depressieve cliënten, om hopelijk op die manier hun angst te verminderen en hun geluk te verhogen. Vervolgonderzoek zou zich kunnen richten op de relatie tussen stoïcisme en een breder scala aan psychologische constructen.Show less
In “The Dialectics of Secularization: On Reason and Religion” (2006) wordt de discussie tussen Jürgen Habermas en de Paus Benedictus XVI weergegeven, waarin zij naar gemeenschappelijke grond zoeken...Show moreIn “The Dialectics of Secularization: On Reason and Religion” (2006) wordt de discussie tussen Jürgen Habermas en de Paus Benedictus XVI weergegeven, waarin zij naar gemeenschappelijke grond zoeken in hun betrokkenheid met het welzijn van de geseculariseerde liberale Westerse democratische samenleving. Voortbouwend op deze betekenisvolle dialoog breng ik Habermas opnieuw in gesprek met de “belichaming van Katholieke orthodoxie”, deze keer in de persoon van Thomas Aquinas. Het doel van mijn onderzoek is het beantwoorden van de vraag: In hoeverre kan een democratische deugdenleer die gebaseerd is op de Christelijke filosofie van Aquino als aanvulling dienen voor de normatieve gebreken van de moderne seculiere liberale democratische samenleving? Deze vraag beantwoord ik voornamelijk aan de hand van Aquino’s verhandelingen over het koningschap en over de wet, enkele essays van Habermas, het debat tussen Habermas en Benedictus XVI en Jennifer Herdt’s analyse van democratische deugden. Overeenkomstig met Aquino’s waarschuwingen voor tirannie beweert Habermas dat de liberale democratie middels doorgevoerde secularisering onder de heerschappij van het decisionistische model van een verzelfstandigde marktwerking is beland. Dit culmineert volgens hem in een maatschappij waarin de technische rationaliteit in naam van waardevrijheid haar eigen waardesysteem dicteert. Habermas roept daarom op tot de toepassing van politieke deugden als geneesmiddel voor de afbrekende maatschappelijke eenheid. Jennifer Herdt biedt hier een praktische invulling voor in de vorm van democratische deugden, die gebaseerd zijn op Thomistische deugdenleer. Hoewel Aquino geen voorstander was van democratie, hoeft dat volgens Habermas en Herdt niet te betekenen dat zijn gedachtegoed onbruikbaar is binnen de seculiere democratie. Zowel Christelijke als niet-Christelijke burgers kunnen vergelijkbare (burger)deugden inzetten om gemeenschappelijke doeleinden na te streven, zonder elkaars interpretaties van het gemeenschappelijk goede te devalueren. Zodoende kan het gebruik van hun gedeelde normatieve erfgoed democratie bevorderen en normatieve stabiliteit in een pluralistische samenleving in stand houden. Dit verzoek tot civiele samenwerking vormt een eerste stap richting de herwaardering van deugden en een herstel van een gefragmenteerde samenleving.Show less
Bachelor thesis | Griekse en Latijnse taal en cultuur (BA)
closed access
In 46 v.Chr. publiceerde Cicero zijn 'Cato', een laudatio op Cato Uticensis. Het feit dat Cicero zo’n onverdeeld positief werk over Cato geschreven heeft lijkt moeilijk te rijmen met de afwisselend...Show moreIn 46 v.Chr. publiceerde Cicero zijn 'Cato', een laudatio op Cato Uticensis. Het feit dat Cicero zo’n onverdeeld positief werk over Cato geschreven heeft lijkt moeilijk te rijmen met de afwisselend kritische en bewonderende beschrijvingen van Cato in zijn brieven. In mijn scriptie onderzoek ik dan ook waar Cicero’s kritiek en zijn bewondering op zijn gebaseerd en probeer ik op basis daarvan te verklaren waarom hij, ondanks zijn kritiek, een laudatio op Cato heeft geschreven. In zijn brieven toont Cicero vooral bewondering voor de eigenschappen van Cato die hij noodzakelijk achtte voor een goede staatsman en republikein. Dit waren deugden waarover Cicero zelf in mindere mate beschikte dan Cato. Tegelijkertijd bekritiseert hij Cato om diens rigide toepassing van stoïsche principes in de politiek en zijn gebrek aan politiek inzicht. Omdat het Cato daarmee ontbrak aan eigenschappen die Cicero juist weer wel bezat, zou de ideale republikein een “Cato” met een beetje “Cicero” zijn. Ik betoog dan ook dat Cicero’s 'Cato' enerzijds kan worden beschouwd als een voorschrift voor hoe je een goede republikein à la Cato kunt zijn en anderzijds een performatief geschrift is waarmee Cicero, bewust of onbewust, laat zien in hoeverre Cato moet worden nagevolgd.Show less
